Βρέθηκα στην περιοχή της Κύμης για εργασία, για τέταρτη φορά τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτή η φορά ωστόσο ήταν και η τελευταία στο συγκεκριμένο έργο. Οπότε σκέφτηκα να εκμεταλευτώ την ευκαιρία για μία σύντομη βόλτα στα πέριξ.
Μείναμε σε ξενοδοχείο στην παραλία της Κύμης και η εργασία μας ήταν στο διπλανό χωριό της Ενορίας. Ωστόσο, η εργασία δεν ήταν ιδιαίτερα απαιτητική και έτσι μπόρεσα να λείψω κάποιες ώρες.
Η πρώτη βόλτα ήταν στο διπλανό χωριό της Πλατάνας. Είναι παραθαλάσσιο και, όπως και στην Κύμη, βουνό υψώνεται στην πλάτη του, που το σπρώχνει προς τη θάλασσα. Η περιοχή κοιτάζει το ατελείωτο γαλάζιο.
Η κοίτη ενός ρέματος διασχίζει τον οικισμό και καταλήγει στη θάλασσα. Τώρα δεν υπήρχε καθόλου νερό, και έτσι περπάτησα κατά μήκος της κοίτης για περίπου ένα χιλιόμετρο.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν ξεκίνησα από την παραλία με κατεύθυνση προς το βουνό. Πολλές πάπιες είχαν συγκεντρωθεί κάτω από μία γέφυρα, στις εκβολές της κοίτης. Το ρέμα έχει τη μορφή μπουκαλιού, με την κοίτη να πλατιάζει καθώς πλησιάζεις στις εκβολές της. Δεξιά και αριστερά στέκουν ψηλά δέντρα και πυκνή βλάστηση. Αφήνεις τα σπίτια του χωριού και ακολουθείς τον ελικοειδή ρου της. Σε κάποιο σημείο η κοίτη στενεύει πολύ. Όταν έφτασα εκεί είχε σχεδόν βραδιάσει και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Η νύχτα με βρήκε στη θάλασσα.
Το απόγευμα της επόμενης μέρας είχα ελεύθερο χρόνο και έτσι πήγα στην Κύμη. Είχα ξαναβρεθεί εκεί πριν χρόνια, σε μία μονοήμερη εκδρομή. Αυτήν την εποχή τα χωριά δεν έχουν επισκέπτες και οι ντόπιοι είναι λιγοστοί. Έκανα μία βόλτα στο χωριό. Κάποια νεοκλασικά σπίτια και μία όμορφη εκκλησία. Δεν βρήκα κάποιο ενδιαφέρον καφέ. Περπάτησα μέχρι την άκρη του χωριού με τη θέα προς το Αιγαίο και επέστρεψα στο ξενοδοχείο.
Την επόμενη μέρα πήρα το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Μα όχι τον πιό σύντομο. Σκέφτηκα να κάνω μία περιήγηση.
Την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στην Εύβοια, την άνοιξη, κινήθηκα προς το ακρωτήριο του Καφηρέα, πολύ πιό νότια. Τώρα κατευθύνθηκα βόρεια και παραλιακά προς την παραλία της Χιλιαδούς.
Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα βρισκόμουν σε μεγάλο υψόμετρο, μέσα στα έλατα. Βαθιές χαράδρες σχηματίζονται ολόγυρα. Τα χωριά λιγοστά. Η θάλασσα γεμίζει τη ματιά σου.
Όσο γρήγορη όμως είναι η ανάβαση άλλο τόσο είναι και η κατάβαση. Η παραλία της Χιλιαδούς, μιά λωρίδα αμμουδιάς στον πάτο μίας χαράδρας, είναι απομονωμένη από τον έξω κόσμο. Και εδώ κατέληγε κάποτε ένας ποταμός, που η πλατιά κοίτη του μένει να τον θυμίζει. Τα κτίρια και εδώ ελάχιστα, όπως και οι επισκέπτες.
Από τη Χιλιαδού παίρνω το δρόμο της επιστροφής προς τη Χαλκίδα. Ανεβαίνω την Οίτη και κάνω μία στάση στους Στρόπωνες. Περπατώ ως το ποταμάκι με την πλούσια βλάστηση. Περνώ από κήπους και ανοικτές αποθήκες με αγροτικά εργαλεία.
Προς το μεσημέρι φτάνω έξω από τη Στενή. Σταματώ για φαγητό σε ένα σχεδόν άδειο εστιατόριο, που βρίσκεται δίπλα στην κοίτη ενός αλλοτινού ποταμού. Πλατάνια παντού τριγύρω.
Μετά τη Στενή κατηφορίζεις προς τη Χαλκίδα και τα βουνά τελειώνουν. Επιστροφή στην καθημερινότητα!
