------------------------------------------------------------------------------------- 

Η Τρελή του Σαγιό

(Τhe Madwoman of Chaillot or La Folle de Chaillot) 
του Jean Giraudoux, 1945

στο Εθνικό Θέατρο

με την Άννα Παναγιωτοπούλου

Αδίστακτοι επιχειρηματίες ανακαλύπτουν πετρέλαιο στα έγκατα του Παρισιού και σχεδιάζουν να διώξουν τους κατοίκους του για να το εκμεταλλευτούν. 

Κανείς δεν αντιστέκεται στην μοχθηρία τους και το σχέδιο τους δείχνει ασταμάτητο, μα λογαριάζουν χωρίς την ξενοδόχο... Η ηλικιωμένη κάτοικος της περιοχής του Σαγιό, η 'τρελή του Σαγιό' όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, δίνει ένα μάθημα ανθρωπιάς και θάρρους και καταφέρνει με τα τεχνάσματα της να ματαιώσει τα πανούργα σχέδια των εχθρών της...

Ο χρόνος στο έργο ακολουθεί μία γραμμική, προβλέψιμη πλοκή - η μάχη του καλού με το κακό και η τελική επικράτηση του καλού - που μπορεί στο σύγχρονο θεατή να μοιάζει απλοϊκή, μα δεν είναι κακή όταν δίνεται με έξυπνο τρόπο. Το έργο δεν ξεχωρίζει για την ευφυία και την οξύτητα των διαλόγων του, ωστόσο είναι αξιοπρεπές και ευχάριστο.

Παρακολουθώντας την παράσταση αναγνώρισα φωνές ηθοποιών από παιδικές εκπομπές που έβλεπα μικρός' ο αστυνομικός ήταν ο πιο χαρακτηριστικός, μα το ίδιο και ο κύριος κακός χαρακτήρας. Και βέβαια η Μαντάμ Σουσού στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ηθοποιία τής έβγαινε τόσο φυσικά που έδειχνε ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ. Πόσο καλύτερα θα τα πήγαινε αν προσπαθούσε κιόλας... συχνά μπέρδευε τα λόγια της. Θα μπορούσε και αυτό να φανεί σαν ένα χαρακτηριστικό της ηλικιωμένης Τρελής του Σαγιό, και να είναι στοιχείο του ρόλου της, μα δυστυχώς πρόδιδε την αδυναμία της ηθοποιού. Είναι η ηλικία της; Ή ίσως μία ασθένεια;