Για πεζοπορία στα Αιγόσθενα


Πάει καιρός από τότε που πήγα τελευταία φορά για πεζοπορία.
Σήμερα, λοιπόν, σκέφτηκα να πάω και με την ευκαιρία αυτή να δοκιμάσω το GPS που έχω αγοράσει (eTrex10) για πρώτη φορά.

Βρήκα μία ενδιαφέρουσα διαδρομή στο διαδύκτιο και είπα να τη δοκιμάσω.

Ήταν μία διαδρομή 3,5 ωρών που αποδείχτηκε πιο δύσκολη απ' ό, τι περίμενα!

Ξεκίνησα ανεβαίνοντας το όρος Μύτικας, κινούμενος μέσα σε χαμηλή βλάστηση και πεύκα.
Σε αυτό το τμήμα της διαδρομής περπατάς έχοντας στην πλάτη σου τον κόλπο των Αιγόσθενων.

Φτάνοντας στην κορυφή, βγαίνεις σε ένα πλάτωμα, όπου υπάρχουν μαντριά. Πέρα από ένα δεμένο σκύλο, δεν συνάντησα άλλο ίχνος ζωής! 
Ως εδώ η σήμανση του μονοπατιού είναι ικανοποιητική και σε βοηθά να μην χάσεις την πορεία σου.

Το πλάτωμα αυτό είναι πολύ βολικό, καθώς αποτελεί μία ευκαιρία για ξεκούραση, μετά την κοπιαστική ανάβαση.

Στο σημείο αυτό η πορεία σε βγάζει στην πλευρά του Κορινθιακού κόλπου, όπου η θέα είναι μοναδική. Νομίζω ότι από αυτό το σημείο και στο εξής, όπου υπάρχει οπτική επαφή με τη θάλασσα, ξεκινά το καλύτερο τμήμα της διαδρομής.

Καθώς κινείσαι στο πλάτωμα, συναντάς πολλές ερειπωμένες καλύβες. Οι κάτοικοι τους θα απολάμβαναν μία καταπληκτική θέα, φαντάζομαι ωστόσο ότι ζούσαν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Μού θύμισε αντίστοιχες καλύβες που έχω συναντήσει στο χωριό μου, τα Κρυονέρια Αιτ/νίας, και τα όσα είχα διαβάσει για τη ζωή των κτηνοτρόφων στη Μύκονο, όταν την είχα επισκεφτεί.  

Από εδώ αρχίζει η κατάβαση. Η θάλασσα βρίσκεται ακριβώς από κάτω σου, και όσο κινείσαι την πλησιάζεις.
Το τμήμα αυτό έχει ελλειπή σήμανση. Αν δεν είχα το GPS δεν θα ήξερα που να κατευθυνθώ.

Αφού λοιπόν κατέβεις αρκετά χαμηλά, αρχίζεις πάλι να βλέπεις τον κόλπο των Αιγόσθενων (η διαδρομή είναι κυκλική) και στην ουσία επιστρέφεις στον οικισμό παραλιακά. Βέβαια παραλία δεν υπάρχει, μόνο βράχια. Σε κάποια σημεία μόνο υπάρχουν κολπίσκοι με αμμουδερές παραλίες. 

Ένα ζευγάρι έκανε μπάνιο και δύο -τρεις παρέες ψάρευαν. 
Ο καιρός ήταν πολύ καλός, είχε ήλιο που όμως δεν σε ενοχλούσε. 

Επιστρέφοντας στο χωριό συναντούσες μερικούς γενναίους λουόμενους και λίγο κόσμο στις ταβέρνες.

Γενικά η διαδρομή ήταν πολύ καλή, πέρα από το ότι κουράστηκα προς το τέλος της. Η επαφή με τη θάλασσα ήταν μοναδική. Οι έρημες παραλίες με το κυπαρισσί χρώμα δημιουργούσαν ένα περίεργο συναίσθημα.

Το GPS στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Δεν θα μπορούσα να κάνω τη διαδρομή χωρίς αυτό. Εις το επανιδείν!

No comments: