---------------------------------------------------------------------------------------

Ο επιστάτης 
(The Caretaker)

του Harold Pinter

στο θέατρο Δ. Χορν

Τρεις ετερόκλητοι χαρακτήρες μοιράζονται τη σκηνή στο θεατρικό έργο που έκανε ευρύτερα γνωστό τον συγγραφέα του στα 1960.

Με σκηνικό ένα παλιό διαμέρισμα, δύο αδέλφια φιλοξενούν ένα άστεγο ρακοσυλλέκτη. Καθώς παρακολουθούμε τους διαλόγους των συγκατοίκων, το μεταξύ τους κενό δείχνει αγεφύρωτο και η συγκατοίκηση τελειώνει άδοξα με το τέλος του έργου.

Η ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του έργου. Τα κωμικά στοιχεία είναι έντονα στους διαλόγους, ιδίως από την πλευρά του άστεγου. Ωστόσο υπάρχει μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στην κωμικότητα και την τραγικότητα της κατάστασης.

Όπως ο συγγραφέας είχε δηλώσει: "As far as I am concerned The Caretaker IS funny, up to a point. Beyond that point, it ceases to be funny, and it is because of that point that I wrote it."

Ο καθένας από τους χαρακτήρες ζει με τις δικές του ψευδαισθήσεις για το ποιός είναι, και παρότι αυτές καλύπτονται διαφορετικά από τον κάθε ένα -με την εσωστρέφια (ο ένας αδελφός), την αλλοφροσύνη (ο άστεγος) ή τον εκρητικό χαρακτήρα (ο άλλος αδελφός) και τα όνειρα για το μέλλον (και των τριών)- είναι στιγμές που αυτή η δυσαρμονία βγαίνει στην επιφάνεια και κινδυνεύει να τους καταβάλει.

Η αδυναμία των χαρακτήρων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους οδηγεί σε κωμικές καταστάσεις, μα τελικά αποδεικνύεται η νέμεσις τους. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις και την ανάγκη για επαφή, τελικά η επικοινωνία μεταξύ τους δείχνει αδύνατη. Μόνο ο αδελφικός δεσμός δείχνει ανθεκτικός και παραμένει αδιάρρηκτος.

Η σκηνοθεσία, η μουσική επένδυση και η υποκριτική ήταν όλα φροντισμένα. Ωστόσο το έργο δεν απέφευγε να γίνει κουραστικό - ίσως λόγω της απουσίας πλοκής και εξέλιξης που εκ φύσεως το χαρακτηρίζει. Η κωμικοί διάλογοι ωστόσο, η υποκριτική ικανότητα του άστεγου -Γ. Κιμούλης- και η ειρωνία που συνορεύει μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας ήταν τα δυνατά του σημεία.