Πεζοπορία στις αρχαίες οχυρώσεις της Αυλίδας


Η Χαλκίδα - θέα από τις Μακεδονικές οχυρώσεις του Μεγάλου Βουνού
Ο διαδικτυακός Άτλας του Ελληνικού κόσμου του Ιδρύματος Λασκαρίδη έχει αποτελέσει πηγή πολλών εξερευνήσεων και εκδρομών από τότε που τον ανακάλυψα
 Σε μία προηγούμενη εκδρομή επισκέφτηκα το ιερό της Αρτέμιδας στην Αυλίδα, ενός μέρους με πλούσια ιστορία, που δυστυχώς δεν έχει αναδειχτεί καθόλου. Το αντίθετο. Αυτό ωστόσο αποτελεί ένα άλλο άρθρο από μόνο του.Με αφετηρία την εκδρομή εκείνη, και αναζητώντας σχετικές πληροφορίες στο διαδίκτυο, βρήκα αυτό το άρθρο του περιοδικού Αρχαιολογία σχετικά με τις αρχαίες οχυρώσεις στο Μεγάλο Βουνό, πάνω από την Αυλίδα.

Πληροφορούμαστε ότι το οχυρό-διοικητήριο χτίστηκε από τους επιγόνους του Μ. Αλέξανδρου (313-308π.Χ.) και εντασσόταν στη στρατηγική τους να χτίζουνε φρούρια σε οχυρές θέσεις, χωρίς να επεμβαίνουνε άμεσα στη ζωή των ντόπιων. Στο οχυρό κατέληγε τείχος 11 χλμ. (!) που διέτρεχε τις γειτονικές κορυφές, στις οποίες υπήρχαν μικρά οχυρά. 

Η πρώτη προσπάθεια να επισκεφτώ το χώρο απέτυχε. Αν και το Google Maps δείχνει το δρόμο να φτάνει μέχρι την κορυφή του λόφου (η αχνή λευκή γραμμή) στην πραγματικότητα φτάνει ως ένα σημείο, εκεί που ξεκινά η μαύρη γραμμή. Η λευκή αχνή γραμμή είναι το τείχος.

Τη δεύτερη φορά όμως ήλθα προετοιμασμένος για πεζοπορία, το πρωί, με κατάλληλο εξοπλισμό και με παρέα το σκυλάκι της μητέρας μου, το Χαρούλη.


Αφήνοντας το αυτοκίνητο χαμηλότερα, εκεί που είναι το Μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου, πήραμε το χωματόδρομο προς τον προορισμό μας.  Η διαδρομή διασχίζει ελαιόδεντρα. Το τοπίο είναι πολύ ήσυχο, δεν υπάρχουν κτίσματα εκτός από δύο μάντρες ανακύκλωσης αυτοκινήτων, που όμως ήταν κλειστές.


Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι το εγκαταλελειμένο λατομείο. Πιο χαμηλά στο λόφο υπάρχει ένα δεύτερο λατομείο, ωστόσο αυτό είναι τεράστιο. Και τα δύο νταμάρια δεν φαίνονται από τον κεντρικό δρόμο, και δημιουργούν μια έκπληξη στον περαστικό, σαν να ξεφύτρωσαν από το πουθενά.


Είναι περίεργα τα συναισθήματα που σου δημιουργεί αυτός ο χώρος. Νομίζω ότι θα ήταν ιδανικός τόπος για πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ εγκληματιών, τόπος εκτελέσεων, όπου πότε κανείς δεν ανακαλύπτει το νεκρό...


Anyway, σε μία στροφή που κάνει ο χωματόδρομος βλέπεις ένα σωρό από πέτρες που σχηματίζουν μία γραμμή και ανεβαίνουν το λόφο. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν το τείχος ή απλά ένας σωρός από πέτρες. Ακολουθώντας το σωρό αυτό φτάνεις στην κορυφή. 


Το τοπίο είναι θαμνώδες και η ανάβαση όχι ιδιαίτερα δύσκολη. Σε κάποια σημεία υπάρχει κόκκινη μπογιά - πεζοπορική σήμανση, αλλά δεν μπορείς να βασιστείς σε αυτή, καθώς κατά διαστήματα χάνεται.


Η εικόνα του λατομείου από ψηλά είναι ιδιαίτερη. Το μονοπάτι που ακολούθησα πέρασε σε κάποιο σημείο δίπλα από το γκρεμό του λατομείου. 


Καθώς ανεβαίνεις συναντάς ένα αλσίλειο με πεύκα. Θα ήταν ευπρόσδεκτο σημείο σκιάς και ξεκούρασης για όσους ανεβαίνανε στο φρούριο, μέσα σε αυτό το γυμνό τοπίο.


Στην κορυφή του λόφου σώζεται η λιθοδομή του φρουρίου σε χαμηλό ύψος. Το έδαφος είναι κακοτράχαλο και δεν μπόρεσα να το γυρίσω όλο - ο Χαρούλης αρνείτο πεισματικά να με ακολουθήσει πάνω στα βράχια. Η θέα ωστόσο ήταν καταπληκτική. Ακριβώς μπροστά σου βρίσκεται η Χαλκίδα και στο βάθος τα χιονοσκέπαστυα βουνά της. Πίσω σου είναι η Βοιωτία.



No comments: