Στη Λήμνο - μέρα 6η

Ημέρα αλλαγής καταλύματος σήμερα. Από την κεντρική Λήμνο μετακομίζω στα δυτικά παράλια, στη Μύρινα. Στο νέο κατάλυμα θα φτάσω αργά το απόγευμα, οπότε το πρωί φορτώνομαι τον πεζοπορικό σάκο μου και φεύγω από το Βάρος. 

 

Το άρμα μάχης κοντά στο Διαπόρι

Σήμερα κινούμαι στα νότιο-δυτικά του νησιού, σε αναζήτηση γεωλογικών φαινομένων και νέων τοπίων. Πρώτος προορισμός ο κόλπος στην παραλία Διαπόρι. Καθοδόν προς τα εκεί και λίγο πριν ο δρόμος σε βγάλει στη θάλασσα, συναντάς έναν υγρότοπο, κάτι όχι ασύνηθες και αλλού στη Λήμνο. Κάποια όμορφα, σπάνια πουλιά βρίσκονταν εκεί, μα η απόσταση ήταν μεγάλη και δεν μπόρεσα να τα φωτογραφίσω καθαρά με το κινητό μου.

 

Συνεχίζω στον χωματόδρομο προς τα νότια, με σκοπό να πάω στην απέναντι πλευρά του κόλπου. Σταθμεύω τη μοτοσυκλέτα στην άκρη του δρόμου και κατεβαίνω στην παραλία. Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο σκοπό, πέρα από το να περπατήσω σε αυτό το ερημικό άπλωμα. 

 

Ο άνεμος είναι πολύ δυνατός. Στο εσωτερικό του όρμου υπάρχει μία λευκοστρωμένη, επίπεδη επιφάνεια, σαν γήπεδο ποδοσφαίρου. Ίσως στο παρελθόν να είχε νερό περιστασιακά, μα τώρα είναι ξερό. Συνεχίζω το περπάτημα μου παραλιακά. Στο βάθος η παραλία τερματίζει σε ένα λόφο. Πλησιάζοντας, διακρίνω πάνω στο λόφο κάτι που μοιάζει με κάνη άρματος μάχης. Ανεβαίνω το λόφο και όντως, βρίσκομαι μπροστά σε ένα παλιό άρμα μάχης. 

 

Αγ. Ευφημία - το τόμπολο

Τέτοια άρματα υπάρχουν σε διάφορα σημεία του νησιού. Από παρόμοια άρματα αλλού που φέρουν σήμανση στο χάρτη, φαίνεται ότι πρόκειται για άρμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που είχε τοποθετηθεί στην είσοδο του κόλπου, για να αποτρέψει επίδοξους εισβολείς.

 

Επιστρέφω στη μοτοσυκλέτα από την ίδια διαδρομή και συνεχίζω με κατεύθυνση νότια. Ο χωματόδρομος είναι κακοτράχαλος και αναρωτιέμαι αν η μοτοσυκλέτα πόλης που διαθέτω θα τα βγάλει πέρα. Προορισμός είναι το ακριτικό εκκλησάκι της Αγίας Ευφημίας (χάρτης). 

 

Τελικά φτάνω στο εκκλησάκι, μέσα στην απόλυτη ερημιά. Ο ήλιος δυνατός αλλά όχι ανυπόφορος. Η σκεπασμένη αυλή της εκκλησίας προσφέρει καταφύγιο για ξεκούραση. Μπροστά σου διακρίνεις το τόμπολο, ορολογία της γεωλογίας που δηλώνει το στενό διάδρομο από φερτά υλικά που ενώνει την ακτή με την απέναντι βραχονησίδα (σημείωμα). Προφανώς κάποτε αυτός ο διάδρομος ήταν θάλασσα, το μικρό ωστόσο μήκος του και ο δυνατός άνεμος είχαν ως αποτέλεσμα να πληρωθεί από φερτά υλικά και έτσι να δημιουργηθεί η αμφίπλευρη παραλία που βλέπουμε σήμερα.

 

Ηφαιστιακός δόμος στη νότιο-δυτική Λήμνο

Παίρνω το δρόμο της επιστροφής και σταματώ για μπάνιο σε μία παραλία, όταν συναντώ τα πρώτα σημάδια ανθρώπινης παρουσίας. Αργά το απόγευμα ξεκινώ για τη Μύρινα. 

 

Το τοπίο προς τον προορισμό μου διαφέρει από εκείνο της υπόλοιπης Λήμνου. Διάσπαρτοι είναι οι ηφαιστειακοί σχηματισμοί (ενδεικτικό σημείωμα) από ψηγμένη λάβα. Δεν είναι μόνο το υλικό που διαφοροποιεί τα ηφαιστιογενή αυτά πετρώματα από τα ιζηματογενή, πού είχα συναντήσει αλλού στο νησί ως τώρα. Είναι το άγριο, ακατέργαστο και ακανόνιστο σχήμα των λόφων αυτών, που μοιάζει παράταιρο μέσα στο ήπιο, λοφώδες τοπίο της Λήμνου.

 

Η δύση του ήλιου με βρίσκει να φτάνω στο κατάλυμα. Βρίσκεται σε προάστιο της πόλης, σε μικρή απόσταση από το κέντρο, ωστόσο. Καθώς νυχτώνει κατεβαίνω για μία βόλτα και φαγητό. Μετά από τόσες μέρες στις εσχατιές της Λήμνου, η πολυκοσμία που συναντώ με εκπλήσσει. Περπατώντας στο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, νομίζεις πως είσαι σε ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί τον δεκαπενταύγουστο. Η αναζήτηση εστιατορίου ήταν τελικά δύσκολη προσπάθεια, καθώς φαίνεται ότι αν δεν έχεις κάνει κράτηση, δεν βρίσκεις διαθέσιμο τραπέζι. Τελικά βρήκα ένα, σε ωραίο σημείο, κάτω από το κάστρο και δίπλα στη θάλασσα, μα με μέτρια κουζίνα. Δεν παραπονιέμαι ωστόσο!