Για περπάτημα στο κέντρο της Αθήνας

 

Φθινοπωρινό απόγευμα Πέμπτης. Πλέον νυχτώνει πιό νωρίς. Αφήνω τη μοτοσυκλέτα στο Θησείο και κάνω μία συνήθη για εμένα διαδρομή. 

Περνώντας από το Ηρώδειο ακούω μία κουκουβάγια - τί έκπληξη! Είχα δει κουκουβάγια με κυάλια το Μάιο στο Βουρκάρι Μεγάρων. Να πού τώρα ακούω μία. Και σε πόσο ταιριαστό σημείο. 

Συνεχίζοντας τη διαδρομή φτάνω στο Ζάππειο. Εδώ ακούω ένα γκιώνη. Διαβάζω ότι ο γκιώνης είναι είδος μικρής κουκουβάγιας. Η ονομασία του έχει καταγωγή από την αλβανική γλώσσα. 

Ο ήχος του γκιώνη μου είναι πιό οικείος. Τον έχω ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδάκι, στο χωριό μου, η γιαγιά μου να μου διηγείται ιστορίες σχετικά με το άκουσμα του πουλιού.  

Φτάνω στο Καλλιμάρμαρο στάδιο και ανηφορίζω προς την Εθνική Πινακοθήκη. Από εκεί επιστρέφω στο Σύνταγμα. Το τμήμα αυτό της διαδρομής κινείται παράλληλα σε λεωφόρους. Ο ήχος των αυτοκινήτων είναι έντονος. Φορώ τα ακουστικά μου και αναζητώ μουσική. Ακούω ένα παλιό δίσκο του Δ. Σαββόπουλου - το Βρώμικο ψωμί του 1972.  

Η μουσική και οι στίχοι είναι όλα εξαιρετικά. Έχουν περάσει 50 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου μα εξακολουθεί να ακούγεται αγέραστος.