----------------------------------------------------------------------------------------

Ο παλιάτσος

στο θέατρο Άλεκτον, Μεταξουργείο

Το έργο διασκευάζει το έργο 'Ο παλιάτσος' του Ντοστογιέφσκι. Αναφέρεται στο δράμα ενός τίμιου πρώην κρατικού υπαλλήλου, ο οποίος μην μπορώντας να ανεχτεί τη διαφθορά του προϊστάμενου του, απειλεί να τον καταγγείλει. Η καλοσύνη του όμως τον μπλέκει σε προβλήματα' πέφτει στην πλεκτάνη που του στέλνει ο προϊστάμενος του και καταλήγει να χάσει τη δουλειά του και τις οικονομίες του. Για να συντηρήσει τον εαυτό του αναγκάζεται να παριστάνει τον παλιάτσο στις συνεστιάσεις της ανώτερης τάξης' να υποδύεται τον κλόουν, που όλοι γελάνε μαζί του και τον κοροϊδεύουν.

Η πλοκή του έργου εξελίσσεται με τον κεντρικό ήρωα, τον παλιάτσο, να μας διηγείται την ιστορία του. Απευθυνόμενος στο κοινό αφηγείται την εξέλιξη των περιπετειών του, ενώ παράλληλα παρακολουθούμε αυτές τις δράσεις να ξετυλίγονται στη σκηνή δίπλα του, άλλοτε από τους άλλους ηθοποιούς και άλλοτε και με τη δική του συμμετοχή.

Αυτό ο πρωτότυπος τρόπος παρουσίασης της πλοκής λειτουργεί πολύ καλά, και η παράσταση κυλά αρμονικά. Ο φωτισμός, η ηχητική κάλυψη και η ηθοποιία, όλα είναι προσεγμένα και 'δένουν' στην παράσταση. 

Ωστόσο έφυγα από το θέατρο χωρίς να είμαι ακόμα σίγουρος για το κατά πόσον τελικά η παράσταση μεταφέρει στο θεατή τη δραματικότητα του έργου του Ντοστογιέφσκι. Δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο έργο, και σκοπεύω να το διαβάσω. Ωστόσο υπήρχαν αρκετές σκηνές οι οποίες παρωδούσαν το δράμα που αφηγείτο ο ήρωας, αδυνατίζοντας πολύ το δραματικό τόνο του έργου.

Η παρωδία και η ειρωνεία των καταστάσεων είναι ένα στοιχείο που έχω δει συχνά στο θέατρο. Νομίζω ότι έχει να κάνει περισσότερο με την ανάγκη του σεναριογράφου να πρωτοτυπίσει και να είναι στο παιχνιώδες κλίμα των μεταμοντέρνων καιρών μας. Μερικές φορές ίσως είναι καλύτερα να αφήνεις το κείμενο να μιλά, χωρίς να το φορτώνεις με περιττά παιχνίδια.

3/5