Tár

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η.Π.Α., 2022

Σκηνοθεσία: Todd Field

Με την Cate Blanchett

Η ταινία μας μεταφέρει σε ένα επαγγελματικό χώρο που δεν είναι ευρύτερα γνωστός - αυτόν της κλασικής μουσικής. 

 

Η C. Blanchett υποδύεται την Lydia Tár, Αμερικανίδα διευθύντρια της Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου. Είναι ομοφυλόφυλλη, συζεί με τη σύντροφο της και μαζί έχουν υιοθετήσει μία κόρη.

Παρακολουθούμε την Lydia στους ρόλους της ως διευθύντριας ορχήστρας, εκπαιδευτικού, μητέρας, συντρόφου. Η Tár δείχνει να διαχειρίζεται την πολυδιάστατη καθημερινότητα της πολύ καλά. Θεωρείται κορυφαία στο είδος της και χαίρει της εκτίμησης του χώρου της. Ωστόσο, οι σκιές ενός σκανδάλου με αυτήν στο επίκεντρο αρχίζουν να απλώνονται σιγά-σιγά...

Η Tár εμπλέκεται στην αυτοκτονία μίας συνεργάτιδος της. Κατηγορείται ότι πλησίαζε ερωτικά συνεργάτες της, και αν εκείνες δεν ενέδιδαν, τότε χρησιμοποιούσε την επιρροή της για να τις καταστρέψει επαγγελματικά. Δεν της απαγγέλονται κατηγορίες επίσημα, ωστόσο ο διασυρμός της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στον τύπο αρκούν για να της καταστρέψουν την καριέρα. Εκδιώκεται από τις επαγγελματικές θέσεις της, χάνει την οικογένεια της, και πλέον βρίσκεται στο περιθώριο.

Ο σκηνοθέτης δεν καταλήγει σε συμπεράσματα, αφήνει τον θεατή να βγάλει τα δικά του. Η ταινία είναι σφιχτοδεμένη και συμπαγής. Δεν ενοχλήθηκα από κάτι μα και ούτε εντυπωσιάστηκα. Θεωρώ ωστόσο ότι η εμπειρία της θέασης της ταινίας θα κέρδιζε πολλά αν ψυχογραφούσε την πρωταγωνίστρια και δεν έμενε στην επιφάνεια. 

Παρακολουθούμε την Tár να αντιδρά σε όσα συμβαίνουν γύρω της (συνήθως υπεκφεύγοντας) μα δεν μπαίνουμε καθόλου στο μυαλό της. Ποιές είναι οι σκέψεις της για όσα συμβαίνουν; Ο διάλογος με τον εαυτό της; 

Ο βασικός λόγος για να δεις την ταινία είναι νομίζω η πρωταγωνίστρια. Έχω δει την C. Blanchett δύο φορές στον κινηματογράφο: στο Blue Jasmine (2013), για το οποίο κέρδισε Oscar καλύτερης ηθοποιού, και στην ταινία Carol (2015). Η ερμηνεία της ήταν αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο και από τις δύο ταινίες.Το ίδιο ισχύει και τώρα.

Ίσως τα κυριότερα συμπεράσματα είναι δύο. Από την μία πλευρά η ευκολία κατάχρησης εξουσίας από εκείνους που την κατέχουν, και πόσο δύσκολο είναι για κάποιο θύμα αυτής της εξουσίας να αποδείξει το τί συμβαίνει.

 

Και από την άλλη είναι η δύναμη που έχουν ο Τύπος και τα μέσα κοινωνικής διακτύωσης. Η κατηγορία κάποιου από αυτά είναι αρκετή για να καταδικαστεί κάποιος από την κοινή γνώμη και να υποστεί τις  καταστροφικές συνέπειες στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, χωρίς να έχει αποδειχτεί κάτι στη δικαστική αίθουσα. Τα παραδείγματα και από την Ελληνική επικαιρότητα είναι πολλά.