Θέατρο Noh στην Αθήνα

 

Παράσταση παραδοσιακού Ιαπωνικού θεάτρου.

Δωρεάν αναγνώσεις επί κορονοϊού

Early Cycladic Sculpture - An Introduction 

by Pat Getz-Preziosi

The J. Paul Getty Museum, 1994

ISBN 0-89236-220-0

Ένα από τα βιβλία με δωρεάν πρόσβαση, που ανακάλυψα την περίοδο του κορονοϊού, είναι και αυτό το μικρό εγχειρίδιο. Μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν από το  διαδίκτυο (εδώ).

Ο αφαιρετισμός που επικράτησε στην τέχνη της Δύσης στον 20ό αιώνα, κάνουν τα κυκλαδικά ειδώλια να φαίνονται σχεδόν σημερινής έμπνευσης, αν και απέχουν πολύ χρονικά, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη μορφή δυτικής τέχνης.

Μα και ανεξάρτητα από την επιρροή που μπορεί να ασκούν οι αισθητικές τάσεις της εκάστοτε εποχής, η κυκλαδική τέχνη, και πρωτίστως τα ειδώλια, εντυπωσιάζουν με την τέχνη και την τεχνική που αντανακλούν.

Αν και στο νου του μέσου μουσειακού επισκέπτη έρχονται συγκεκριμένοι τύποι των εδωλίων (το όρθιο άγαλμα, σε διάφορα μεγέθη, και ο καθιστός μουσικός, όπως στο εξώφυλλο του βιβλίου), η πραγματικότητα είναι πιο πολυποίκιλη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος του βιβλίου: αναδεικνύει τις διαφορετικές πλευρές της κυκλαδικής γλυπτικής, που περιλαμβάνει περισσότερα από τα διάσημα ειδώλια, αλλά και την τυπολογία και την εξέλιξη των ίδιων των ειδωλίων, που και αυτή είναι πιο πολύπλευρη και πλούσια!

Στο Εργαστήριο του Γιάννη Παππά

Η αυλή - γλυπτοθήκη

Γιάννης Παππάς: Κατοχή
Στο Εργαστήριο Γιάννη Παππά

Ξενάγηση στην έκθεση, όπου έτυχε να είμαι ο μόνος συμμετέχων...

Η ξενάγηση ενδιαφέρουσα. Τα αντικείμενα από την Κατοχή μπορεί να είναι λίγα, αλλά μεταφέρουν το δύσκολο κλίμα της εποχής εξαιρετικά.

Το εργαστήριο, παραχωρημένο στο Μουσείο Μπενάκη, είναι ένας χώρος εξαιρετικός, όπου ο αμύητος στη γλυπρική μπορεί να δει από κοντά το χώρο εργασίας ενός γλύπτη. Η υπαίθρια γλυπτοθήκη, στην αυλή του κτιρίου, επίσης εξαιρετική. Ένας χώρος μοναδικός στην Αθήνα και άγνωστος στο κοινό.

Στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Γουλανδρή

Picaso, Giacometti, Bacon, Hans Arp, de Chirico, Pollock, είναι όλοι εκεί!

Στο Εργαστήριο του Γιάννη Παππά

Άποψη του εργαστηρίου

Μέρος του Μουσείου Μπενάκη 

Ένας άγνωστος για εμένα χώρος και το μοναδικό επισκέψιμο εργαστήριο γλυπτικής που έχω συναντήσει στην Ελλάδα. 

Για κάποιο λόγο το μουσείο δεν είναι ευρέως γνωστό και σίγουρα όχι τόσο όσο τα άλλα μουσεία του Μουσείου Μπενάκη.

Η αυλή - κήπος, από μόνη της μία ευχάριστη νότα πρασίνου σε ένα επιβαρημένο περιβάλλον στο κέντρο της Αθήνας, κοσμείται με έργα του καλλιτέχνη.

Το κτίριο έχει μία ιδιόμορφη, αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα, πρόσοψη. 

Στο ισόγειο βρίσκεται το εργαστήριο του καλλιτέχνη, το οποίο δείχνει να μην έχει αλλάξει από την εποχή που εκείνος δούλευε εκεί. 

Στον πρώτο όροφο, ο οποίος έχει διαμορφωθεί σε μουσειακό χώρο, εκτίθενται έργα του καλλιτέχνη.

Γιάννης Μόραλης

'Καλοκαίρι', 1999

Στο Μουσείο Μπενάκη - Πειραιώς 138

Μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του καλλιτέχνη.
Η έκθεση εξελίσσεται χρονολογικά, και αυτό δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει κανείς την πορεία του ζωγράφου από την αναπαραστατική τέχνη στην αφηρημένη.
Η ζωγραφική αποτελεί το κύριο μέρος των εκθεμάτων, ωστόσο δεν λείπουν και έργα χαρακτικής. Ενδιαφέρον έχει το μοντέλο του έργου χαρακτικής που καλύπτει το Hilton στην Αθήνα, και η επεξήγηση του.

Ο George Condo

Γυμνό σε κιβώτια κρασιού, 2016
Εσωτερικός κόσμος, 2005

Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

"Παίζοντας ένα παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στο όμορφο και το γκροτέσκο, το καθημερινό και το παράλογο, την υψηλή και την εμπορική τέχνη"

Μία γνωριμία με το έργο ενός καλλιτέχνη που αγνοούσα!

Οι Αμέτρητες Όψεις του Ωραίου

στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Άγαλμα Αφροδίτης, Άργος,
1ος αιώ. π.Χ.

Η έκθεση περιλαμβάνει εκθέματα από τη Συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου' μηκυναϊκά κοσμήματα, αγάλματα της ρωμαϊκής εποχής και μία προσπάθεια ανασύστασης του ρουχισμού και των αρωμάτων της ελληνικής αρχαιότητας, είναι μεταξύ άλλων, κάποιες από τις συνιστώσες που σχηματίζουν την έκθεση.

Έχοντας ξεκινήσει να ασχολούμαι με τη κοσμηματολογία, βρήκα τον εαυτό μου να χαζεύει τα κοσμήματα. Είναι εντυπωσιακός ο όγκος δουλειάς που απαιτήθηκε για τη δημιουργία των εκθεμάτων. Εντυπωσιάζει η αισθητική αξία τους, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς την παλαιότητα τους και τα περιορισμένα τεχνικά μέσα των δημιουργών τους.

Στα μειονεκτήματα της έκθεσης: δεν υπάρχει χωριστό εισητήριο για την έκθεση, θα πρέπει να αγοράσεις εισητήριο για τη μόνιμη συλλογή. 
Επίσης, δεν υπάρχει συνοδευτικό κείμενο σχετικά με την εξέλιξη της αισθητικής στην αρχαιότητα, τόσο από φιλοσοφική όσο και από πρακτική σκοπιά. Είναι η αισθητική του σύγχρονου ανθρώπου ίδια με εκείνη του αρχαίου;  
Ο θεατής δεν πληροφορείται για το πώς οριζόταν το Ωραίο στις διάφορες φάσεις της αρχαιότητας, που η έκθεση καλύπτει, έτσι ώστε να μπορέσει να αξιολογήσει καλύτερα τα εκθέματα μα και τη δική του αισθητική.
Επίσης, βλέποντας κανείς τα εκθέματα, δεν καταλαβαίνει γιατί αυτά διαχωρίζονται από τις μόνιμες συλλογές. Είναι σαν ο θεατής να παρακολουθεί μία μίνι εκδοχή του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Κοσμηματοθήκη, 16ος αιώ. π.Χ.

Τέλος, είναι κρίμα που η έκθεση δεν διανθίζεται με εκθέματα από άλλα μουσεία, μα και δεν υπάρχει ιστοσελίδα για την περαιτέρω πληροφόρηση των ενδιαφερόμενων. Έλλειψη πόρων ή φαντασίας;

Tate Modern and Contemporary Art - Part 2

Roy Lichtenstein's Whaam! (1963) 

I think the following article demonstrates in a very good way the contradictions of Modernism/ Postmodernism and the state of contemporary culture. It is one of the best articles that make up The Tate Modern Handbook and provides a very good basis for further argumentation.  

"Postmodernism describes a broad range of cultural tendencies that emerged as a reaction to modernism during the second half of the twentieth century. The term 'Modernism' itself is applied to a vast and diverse group of art and artists, many with competing or contradictory characteristics, and this is equally true of postmodernism.

Yet there are important differences, and perhaps architectural history provides the clearest illustration of the transition between the two eras. In 1966, the American architect Robert Venturi poked fun at the modernist motto 'Less is more' shorthand for the clean lines and unadorned architecture of the Modern Style - with the phrase 'Less is a bore'. His comment was meant more as a witty epigram than a call to arms, but it helps to point out many of the cultural changes that were brewing at the time.

Jeff Koons' Three Ball [...] (1985)

While modernism could be partly characterised by utopian ambitions, high seriousness and a deep concern with form, postmodernism revels in a broadly pluralist approach, celebrating outmoded genres, art-historical parody surface decoration and up-front social commentary. Postmodernism's playful approach to tradition and art history is fuelled in part by scepticism about cultural progress, a tendency that has led some critics to accuse postmodern artists of relinquishing culture to the capitalists 

Many postmodern artists, moreover, set out to collapse the distinction between high and low culture. Pop art, with its love of consumerism and tawdry everyday things, could perhaps be seen as the first form of postmodernism, and emerged in New York at about the same time as Minimalism, which might be called the last gasp of modernism. Roy
Lichtenstein's Whaam! (1963) revels in the vivid graphics of American comics and is one example of how postmodernist art assailed the highbrow aims of modernism. Other artists who practised what might now be considered a precursor
to postmodernism are the Americans Jasper Johns, Robert Rauschenberg and Cy Twombly, who reacted to the high seriousness of Abstract Expressionism with work that was witty, socially engaged and called upon abroad range of references, from recent history to ancient poetry.

During the 1970s and 1980s, many American artists including Barbara Kruger, Richard Prince, The Guerrilla Girls and Jenny Holzer created art that was socially and politically demanding. Yet an element of celebration was also important to postmodernism, and many artists, such as Jeff Koons, pursued kitsch and consumerism in their work. In Three Ball Total Equilbrum Tank Two Dr J Silver Series, Spalding NBA Tip-off (1985), Koons suspended a trio of commercial basketballs in an aquarium as if they were precious relics. In the 1980s, painters David Salle and Julian Schnabel combined layered imagery with bombastic themes, and their work has become synonymous with 1980s postmodernism in New York. In the late 1970s, Cindy Sherman and Jeff Wall have explored the area between

Fiona Rae's Night Vision (1998)

documentary and fiction in photography,and their work has become enormously influential. Bruce Nauman's Double No (1988), a looped video installation of two clowns bouncing on pogo sticks - with one television placed upside down on top of the other so that the clowns seem to be banging heads - is just one example of video art, a medium that became increasingly popular with postmodernist artists at the end of the twentieth Century.

Contemporary art continues to be touched by a postmodernist ethos. Fiona Rae's Night Vision (1998), for instance, blends elements of hard-edge geometric abstraction reminiscent of modernism with expressive smears of pigment that disrupt the flat surface of the painting as if the artist were 'sampling', like a DJ, the history of abstract art. Christian Marclay's Video Quartet (2002) samples footage from Hollywood films to create a structure that is fractured, with a collage of seemingly discordant sounds and images, and yet creates a coherent whole from this diverse range of found material."

Source: Tate Modern: The Handbook
Tate Gallery Publishing, 2012
entry on Postmodernism, written by Craig Burnett.

Tate Modern and Contemporary Art - Part 1

Tate Modern: The Handbook
Tate Gallery Publishing
240pp, 2012 (3rd ed.)
16,99GBP

While awaiting for the arrival of the books I ordered on Amazon, I got back to my library to search for something to read.

There are very few books in my library that I haven't read. Not that a second or third read wouldn't benefit me, quite the opposite; but I was not in the mood for that.

So I stumbled upon the Tate Modern Handbook I had bought in one of my visits to Tate Modern. Having spent the last few months reading economic history, art was a welcomed change. 

The book brought back fond memories of my walks on the southern bank of the Thames, when I used to live in London. I remember the walk between the City Hall and the Tower Bridge, passing past the British Film Institute and Tate Modern, as one of my favourites over the weekends.

Tate Modern was my favourite museum, too. With 20th century art not being particularly accessible to the uninitiated, Tate Modern manages to be inviting and playful and made contemporary art approachable.  

The building itself is imposing and, at first sight, rather strange for an art gallery. A disused power plant, it was smartly turned into a huge exhibition area that makes you say 'wow' without overpowering you. 

A large area is kept open and houses events and installations, while the rest is organised on several levels and houses the permanent and temporary collections. The cafe/ restaurant is on the top floor and offers sweeping views to the city and the City, on the other side of the river. 

I think the best part is the way the artworks are exhibited. The descriptive labels are very helpful in making the average visitor understand what is viewing and thus better judge it. In anyways, he/ she feels not excluded of the art world. I think this instigation of a dialogue between society and art is very important for a public institution that does not serve a narrowly-defined agenda. 

It is also the fact that many people feel the need to express themselves, communicate and understand themselves and the times past and present, without, however, having specialised knowledge of the terms of modern art. And these are the functions that Tate Modern manages to deliver.

The Handbook
The Handbook offers an overview of the Tate Modern collections, in the form of an index of artists and art movements housed in the Gallery. It is not exhaustive, but selective and indicative. Each entry gives a short description of its subject and provides 1 or 2 photographs. 

The strong point of the Handbook, as of Tate Modern itself, is the accessibility of its contents. Although a previous background would be helpful to better frame and evaluate the entries, you don't need to be deeply into contemporary art to appreciate them. 

Indeed, I would identify two aspects that I found to raise interesting arguments: 
1. The striking originality of modern art, a.k.a. the art of -very roughly- the first half of the 20th century 
2. The question of whether contemporary art is 'art' at all.

My spontaneous reaction has been of a deep appreciation of the former and a scepticism, if not dismissal, of the latter. However, as the book illustrates, the subject is more complicated than that.

to be continued

Στο νέο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Ο τίτλος της ΄Εκθεσης, Κρίσιμοι Διάλογοι: Αθήνα- Αμβέρσα, δεν με προϊδέαζε για κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ωστόσο η γνώμη μου άλλαξε καθώς περιηγούμουν στην έκθεση.

Η έκθεση διαρθρωνόταν γύρω από μία ντουζίνα θεματικές ενότητες, όχι άσχετες μεταξύ τους. Κάθε ενότητα περιελάμβανε τρία έργα ισάριθμων καλλιτεχνών, Ελλήνων και ξένων, που τα έργα τους φιλοξενούνταν στα συνεργαζόμενα Μουσεία της Αθήνας και της Αμβέρσας.

Το κείμενο που ακολουθούσε τα έργα ήταν καλογραμμένο και σε βοηθούσε σε ένα βαθμό να αντιληφθείς το ποιόν των έργων, τα οποία ήταν αρκετά 'μοντέρνα', δηλ. δεν βασίζονταν στην αναπαραστατική τεχνική. Πολύ καλό ήταν το barcode που συνόδευε την περιγραφή κάθε έργου και σε έστελνε στην αντίστοιχη σελίδα του έργου στο microsite της έκθεσης. Κρίμα που το ασύρματο διαδίκτυο δεν είχε σήμα στο υπόγειο.

Κοινό χαρακτηριστικό των έργων της έκθεσης, ή τουλάχιστον της ερμηνείας που η περιγραφή των έργων έδινε, ήταν η διαρκής αλλαγή' όπως είπε ο Ηράκλειτος, και το ανέφερε και η περιγραφή της έκθεσης, "Ποτέ δεν βηματίζεις μέσα στο ίδιο ποτάμι δύο φορές". Σε συνάρτηση με αυτό ήταν και η αμφισβήτηση των ταυτοτήτων του καθενός μας ως οντότητες στεγανές, σταθερές και αυτόνομες. Νομίζω ότι η κριτική αυτή εντάσσεται στο κλίμα του μεταμοντερνισμού και δεν  θα διαφωνήσω βασικά μαζί της. Ωστόσο, ανάμεσα στην περιγραφή των έργων και στα έργα καθ'  εαυτά υπήρχε αρκετή απόσταση. Εννοώ με αυτό ότι τα έργα ήταν αρκετά... πειραματικά; ελαφριά; Θα μπορούσε κανείς να πει ότι anything goes... , αρκεί ο καλλιτέχνης να εντάσσεται σε ένα κύκλο γνωριμιών που θα του δώσει πρόσβαση σε αυτούς τους χώρους έκθεσης. Αν το ίδιο έργο ήταν στημένο στην αυλή ενός σπιτιού θα είχε την ίδια καλλιτεχνική αξία; Μάλλον όχι, ίσως να το περνούσαν και για σκουπίδια. Αυτή η δύναμη του μουσειακού χώρου, των γνωριμιών και της αγοράς στέκεται άβολα, νομίζω, δίπλα σε αυτή την μεταμοντέρνα κριτική, που το ίδιο το μουσείο ασκεί.

Το κτίριο δεν ήταν όλο προσβάσιμο, μόνο το υπόγειο και το ισόγειο. Οι χώροι ανοικτοί, φωτεινοί. Είχε κόσμο, όχι πολύ μα ούτε και καθόλου. Μου έκανε εντύπωση που υπήρχαν αρκετές οικογένειες με μικρά παιδιά.

Ενδιαφέρουσα και η ιστορία του κτιρίου, που περιγράφεται σε μία μικρή έκθεση. Το κτίριο αυτό, φτιαγμένο σε γραμμή μοντερνιστική, με τις επίπεδες, βαριές τσιμεντένιες γραμμές θα πρέπει να έκανε μεγάλη εντύπωση τότε, όντας χτισμένο στην άκτιστη ακόμα Συγγρού. Ίσως να θεωρείτο ένα δείγμα προόδου; Αρκετός καιρός έχει περάσει από τότε, και η αντίληψη μας σήμερα περί προόδου δεν έχει, στη Δύση, τόσο θετικές προεκτάσεις. Κλιματική αλλαγή, πυρηνικά όπλα, ανισότητα κλπ. Νομίζω ότι ο Μοντερνισμός - και σε αυτόν περιλαμβάνω το μεταμοντερνισμό-, έχει μία αμφίθυμη στάση απέναντι στην έννοια της προόδου και την ιστορία που η Δύση κουβαλά.  Θα έλεγε ότι αυτά δεν υφίστανται στην πράξη; Αυτό όμως είναι θέμα μίας άλλης συζήτησης...

Και να που μού ήλθε στο νου ο Woody Allen

--------------------------------------------------------------------------------------- 

Kyogen 

(Κιόγκεν) 

Παραδοσιακό κωμικό θέατρο από την Ιαπωνία

στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Το θέατρο Κιόγκεν έρχεται από την Ιαπωνία του 14ου αιώ. Αναπτύχθηκε παράλληλα με το γνωστότερο θέατρο No, και είναι ο κωμικός αντίποδας του δραματικού ξαδέλφου του. 

Αποτελείται από σύντομα κωμικά σκετσάκια, που παρά την ηλικία τους προκαλούν και σήμερα το γέλιο των θεατών, κυρίως με την κωμική κίνηση των ηθοποιών και την απλοϊκή αστειότητα των ιστοριών.

Η διάθεση τους είναι σκωπτική, και όπως και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μπορούν να στραφούν κατά της θρησκευτικής ή της άρχουσας τάξης. Όντως, είναι μία άλλη πλευρά της πιο μετρημένης και προσεκτικής συμπεριφοράς που συνηθίζουν να έχουν οι Ιάπωνες στην έκφραση τους.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η αφαιρετική αισθητική του θεάτρου. Τα σκηνικά είναι ελάχιστα, και στοιχεία που στη Δύση θα αποδίδονταν οπτικά και ακουστικά, στο Ιαπωνικό θέατρο αποδίδονται μόνο ακουστικά, π.χ. το κελάρυσμα του νερού. 
Αν και ο μινιμαλισμός ήλθε στη Δύση στο 2ο μισό του 20 αιώ., και θεωρείται νεωτεριστική εξέλιξη που σπάει τους δεσμούς της καλλιτεχνικής έκφρασης με το πιο 'βαρύ' φορτίο του παρελθόντος, ωστόσο αποτελεί διαχρονικό στοιχείο της Ιαπωνικής κουλτούρας.

----------------------------------------------------------------------------------------
On Beauty
A History of a Western Idea 
by Umberto Eco 
440 pages
MacLehose Press, 2010
ISBN: 0857050206
£12.80

A beautifully produced book, that combines short text with rich photographic material, and snippets from many of the works referenced.

It is unfortunate that it doesn't give enough space to explain further the theses put forward, a fact that makes it difficult to catch all the subtleties of the text at times. It lacks the comrehensiveness that would make it suitable for a broader audience. However, I feel that was not the author's intention anyway.

However you do get an understanding of the characteristics of aesthetic sensibilities through the centuries, the political and economic background of their development and the contradictions inherent in many of them.

Summing up the points to remember, I would note: the extraodinary influence of Ancient Greek Art, with its focus on proportion and harmony and the coming back to its classical values again and again in the West in the past centuries; the reaction of Mannerism to the Renaissance, and the hollowing out of its classical qualities; the reaction of Baroque and Rococo to all this, with the superficiality of the ancien regime; the reaction of Neoclassicism to this, as a sign of the capitalistic rationality of the evolving bourgeois; the reaction to it of Romanticism all the way to Decadance aesthetics in the late 19th century, that tried to reconsile rationality and sensibility; the practical and utilitarian aesthetics of Victorian times, Art Nouveau and Art Deco (see Eiffel Tower, Empire State Building); the love of the machine aesthetics of the early 20th century (see Futurism, Fascism); and the ironic work of the Dadaists and Duchamp's ready mades; the avant-garde and also the business-appropriated aesthetics up to the 60's; the cynical reconciliation of high and low culture in Pop Art, Andy Warhol and the likes; the media-recycled contemporary aesthetics.

---------------------------------------------------------------------------------------- 
Brief notes on my readings on Modernism/ Post-modernism

Late 19th century.

Background: Positivism, Darwinianism, urbanization, industrialism, nationalism, colonialism, marxism.
Realism: focusing on the present
Impressionism: focusing on a single moment.
Questioning of paintings' formal properties and bringing the medium's characteristics to the fore - in contrast with artists of the past that tried to conceal them as limitations.
Rise of the avant-garde.

Early 20th century.
Newton's view of the Universe as a Machine shattered by the work of Einstein etc. 
Nietzche rejected the Rational in favour of emotion and passion. Freud uncovered the power of the unconscious.

Expressionism: art expressing the artist's inner vision, in contrast to realist art.
Fauvism: art that combines impressionism's anti-theoretical credentials with the intense use of colour, like the van Gogh. They "liberated colour from its descriptive function and used it for both expressive and structural ends".
"Colour was not given to us in order that we should imitate nature... but so that we can express our own emotions."
Cubism: to move beyond the description of visual reality. 
Synthetic Cubism, 1912: cubism breaks with any decipherable reation to the visible world. "Not only did we try to displace reality; reality was no longer in the object... we didn't any longer want to fool the eye; we wanted to fool the mind". Picasso.
Purism - Le Corbusie: the adoration of the Machine Aesthetic.
Futurism: Championing the machine, war and revolution.
Dada: reaction to the insanity of war. Rationality brought Europe to the war, therefore the irrational would be the way out. The generation's disgust for the state of the world surfaced as a disgust for artistic tradition and conventions. Humorous, intuitive, embracing the young psychoanalysis, anarchic, challenging the basic artistic premises. 
Duchamp's ready-made: created 'free of any consideration of good/ bad taste, qualities formed by a society that was aesthetically bankrupt".
Expressionism on the wake of WWI.
Surrealism: bringing to the surface the world of fantasy, psyche and the subconscious. Two directions: biomorphic surrealism ("dictation of thought without control of the mind") producing mainly abstract compositions. Naturalists (e.g. Dali, Miro) produced mainly abstract compositions.
Utopian ideals - art not detached from society but contributing to a better future.
Split emerging in the avant-garde:
Suprematism - Malevich: supreme reality is pure feeling, which attaches to no object. abstract art. Constructivism in USSR: art making products useful to the people.
De Stijl. Belief in a new age after WWI. Integration of individualism with universality - Modrian's monistic style, based on a single ideal pronciple, simple geometric elements. "Art is higher than reality and has no direct relation to reality".
Bauhaus & The International Style. Organic shapes, basic forms, positive attitude to machines. Art Deco. Taste for ornamentation, based on the new materials.
Organic architecture and sculpture.
...

---------------------------------------------------------------------------------------- 
Στην αρχαία Ολυμπία

----------------------------------------------------------------------------------------   
Why Your Five Year Old Could Not Have Done That: Modern Art Explained
by Susie Hodge
Thames and Hudson, 2012
ISBN: 0500290474
224 pages, £10.60

The bufflement that the unitiated feels when confronting a modern work of art is widespread, even so after the break with representational art in the early 20th century.  

Often this feeling is accompanied with contempt towards the world of contemporary art, that is perceived as elitist, snobbish and detached from the experiences and needs of most people.

The author aims to bridge this distance, and to explain in everyday language the motivations, the influences and the environment artists have been working in for the last 100 years. She achieves it to a great extent, helping the reader to understand better the context of modern artworks and judge for themselves their value.

The books details 100 artworks, providing a couple of pages for each one. The format and the photographs are exceptional, and you do get an enriched point of view. What I found missing was a more explicit discussion of the various art movements, but the book did entice me to look for them in other books.

All in all, an informative, entertaining and easy way into a subject that is so intersting but not that friendly to an outsider. I would recommend it!

----------------------------------------------------------------------------------------
Οι Περιστρεφόμενοι Δερβίσηδες 
(Galata Mevlevi Ensemble)
στο Badminton 

Το τάγμα Μεβλεβί μετρά μία ιστορία 7 αιώνων. Αποτελεί κομμάτι του Σουφισμού, της μυστικιστικής προέκτασης του Μωαμεθανισμού. 

Ο γνωστός περιστρεφόμενος χορός αποτελεί ένα τμήμα του Sama: συνδυασμός χορού, μουσικής και τραγουδιού, που στόχο έχει την εναρμόνηση των χορευτών με το Θείο. 

Η τελετή ακολουθεί μία συγκεκριμένη ιεροτελεστεία, και η συνέχεια της επί τόσο μακρό διάστημα είναι αυτό που κάνει την παρακολούθηση της ένα ταξίδι στο χρόνο!

----------------------------------------------------------------------------------------  

Damien Hirst. New Religion

Έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη

ως τις 27/11/2011

Ο Damien Hirst είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή εικαστικούς καλλιτέχνες της εποχής μας. Το έργο του εξακολουθεί να δημιουργεί αίσθηση και να προκαλεί έντονες αντιδράσεις.

Στην έκθεση του «New Religion» ένας σταυρός διακοσμημένος με χάπια, που ως άλλες πολύτιμες πέτρες διεκδικούν την αξία τους για την ανθρώπινη ζωή και ευημερία, μια αργυρή καρδιά διάτρητη από ξυράφια και βελόνες τυλιγμένη με συρματόπλεγμα, μια Αγία Τράπεζα, ένα χάπι που παραπέμπει σε θεία κοινωνία, μια παιδική νεκροκεφαλή, ιατρικά διαγράμματα, στοιχειοθετούν μια ανοιχτή λίστα ερωτημάτων που θέτει ο καλλιτέχνης σχετικά με την επιστήμη, το ρόλο της ως νέα θρησκεία, τη θρησκεία, και την τέχνη.

Κατά τον Hirst «Υπάρχουν τέσσερα σημαντικά πράγματα στη ζωή: η θρησκεία, ο έρωτας, η τέχνη και η επιστήμη» – η έκθεση «New Religion» τονίζει τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο από αυτά: την επιστήμη και τη θρησκεία.

Χρησιμοποιώντας θρησκευτικά κλισέ -εικόνες, τίτλους και συνειρμούς – και μετουσιώνοντάς τα μέσω της τέχνης, μέσα σε ένα περιβάλλον κλινικό και ψυχρό – χαρακτηριστικό της δουλειάς του - ο Hirst γεφυρώνει το θεωρητικό χάσμα ανάμεσα σε επιστήμη και θρησκεία, επαναδιατυπώνοντας ερωτήματα που αφορούν στον τρόπο που και τα δυο γίνονται αντιληπτά.

----------------------------------------------------------------------------------------

Εθνική Πινακοθήκη
www.nationalgallery.gr

Νικηφόρος Λύτρας (1832 - 1904) 

Το φίλημα, πριν το 1878

Επισκόπηση της ελληνικής ζωγραφικής από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, με κάποια δείγματα ζωγραφικής από προηγούμενους αιώ.

Οι αίθουσες με έργα του 20ού αιώ. είναι κλειστές λόγω... έλλειψης προσωπικού.

Εν πολλοίς η συλλογή του 19ου αιώ. αντικατοπρίζει την πορεία και τις ανάγκες του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας, την ανάγκη για τη δημιουργία θεσμών και οργανισμών που δηλώνουν την άνοδο και την ταυτότητα του μοντέρνου κράτους στο 19 αιώ., τον εξευρωπαϊσμό του σε μία βάση ανατολίτικη, την αστικοποίηση των τελών του 19ου αιώ. και τον τρόπο που δυτικά ρεύματα στην τέχνη αποδώθηκαν από Έλληνες ζωγράφους. 

Η στενή σύνδεση των έργων που είδα, κυρίως του 1ου μισού του 190υ αιω. με την εξυπηρέτηση των αναγκών του κράτους μου έκανε εντύπωση. Μου θύμισε τη National Gallery στο Λονδίνο, η οποία 'βλέπει', σε μία ευθεία που περνά απο την Downing st., το αγγλικό κοινοβούλιο.  Πίστευα ότι η τέχνη είναι πιο προσωπική και πιο... επαναστατική, αλλά για αυτό θα έπρεπε να περιμένουμε κάποιες δεκαετίες ακόμα.