Παράσταση παραδοσιακού Ιαπωνικού θεάτρου.
Showing posts with label theatre. Show all posts
Showing posts with label theatre. Show all posts
Πέντε Μικρά γουρουνάκια
 |
| Πηγή αφίσας: The Hamburg Players e.V. |
Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Agatha Christie "Go Back for Murder"
Η σύζυγος και η ερωμένη ενός επιφανούς ζωγράφου ζουν μία ιδιότυπη συγκατοίκηση. Ο ανταγωνισμός τους είναι πολύ έντονος, μα θα έφτανε ως τη δολοφονία;
Τελικά ο ζωγράφος δηλητηριάζεται. Η σύζυγος του καταδικάζεται ως υπαίτια του θανάτου του, και μετά από χρόνια, πεθαίνει στη φυλακή. Είναι όμως όντως η ένοχη;
Η ενήλικη πλέον κόρη της θανούσης επιστρέφει στην Αγγλία από το εξωτερικό όπου ζούσε από πολύ μικρή ηλικία, και αναθέτει σε ένα ιδιωτικό ντετέκτιβ να ξαναδεί την υπόθεση. Εκείνος έχει συζητήσεις με όλους του εμπλεκόμενους, και καταλήγει σε ένα ανατρεπτικό συμπέρασμα.
Θα έλεγα ότι η ιστορία έχει στοιχεία των βικτωριανών αστυνομικών μυθιστορημάτων, με πιό χαρακτηριστικό εκείνο του στοιχείου που οδηγεί στην ανακάλυψη του εγκληματία. Ο τρόπος αυτός βασίζεται εδώ - όπως και σε πολλά βιβλία του είδους - σε μία λεπτομέρεια τόσο μικρή, που είναι σχεδόν αδύνατον για τον αναγνώστη/ θεατή να υποψιαστεί ή να οδηγηθεί στη λύση - πόσο μάλλον να τη δικαιολογήσει ως πειστική;
Η σκηνοθεσία και η υποκριτική είναι πολύ καλή, αν και, μάλλον, το έργο πλήττεται περισσότερο από την τετριμμένη δομή αντίστοιχων έργων, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι συγκεντρώνονται στον ίδιο χώρο και ένας οξυδερκής παρατηρητής λύνει το μυστήριο!
Έγκλημα στο Orient Express
στο θέατρο Κάτια ΔανδουλάκηΌταν βλέπεις κλασικά έργα σε επανάληψη, με άλλους συντελεστές, δεν μπορεί η ματιά σου να μην είναι επηρεασμένη από εκείνη την πρώτη φορά.
Το έργο πάσχει, για λόγους που δεν έχω να κάνουν απαραίτητα με την προσπάθεια των ηθοποιών.
Υποτίθεται ότι οι χαρακτήρεες αποτελούν ένα παλίμψηστο της εποχής των αρχών του 20ου αιώνα, με διαφορετικές εθνικότητες και από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Σε αυτή τη διαφορετικότητα το έργο απέτυχε, καθώς η παράσταση φαίνεται να διαδραματίζεται στη γραμμή Αθηνών - Θεσσαλονίκης παρά Πόλης - Παρισίων. Οι ηθοποιοί δεν πείθουν, και νομίζω ότι η κύρια αιτία είναι η μεταφορά ενός τέτοιου έργου στο θέατρο.
Όσο για το τέλος του έργου, αυτό είναι τόσο 'κουλό' και οι κατηγορίες τόσο αστήριχτες, που ούτε να γελάσεις δεν σου επιτρέπουν. Αλλά Agatha Christie είναι αυτή...
---------------------------------------------------------------------------------------
Το Μάθημα
του Ευγένιου Ιονέσκο, 1951
στο θέατρο Αγγέλων Βήμα
Καθηγητής αναλαμβάνει να βοηθήσει μια πλούσια έφηβη μαθήτρια να πετύχει στις εισαγωγικές πανεπιστημιακές εξετάσεις. Ωστόσο, η μαθήτρια είναι ανεπίδεκτη μαθήσεως και ο καθηγητής κρύβει καταπιεσμένες ορμές...
Το έργο ξεκινά σε ένα αστείο περιβάλλον διαλόγου, όπου παρακολουθούμε τις μάταιες προσπάθειες του καθηγητή να εκπαιδεύσει τη μαθήτρια σε βασικές έννοιες αριθμητικής.
Αυτό όμως που ξεκινά ως αστείο καταλήγει να μετατραπεί σε μία τυραννική σχέση. Ο καθηγητής δένει τη μαθήτρια κυριολεκτικά στη σκηνή και αυτό το δέσιμο εκφράζει τη σχέση δήμιου και θύματος μεταξύ των δύο. Η καταπίεση του ενός προς τον άλλο εκφράζεται πολύ καθαρά, και καταλήγει σε ολέθρια αποτελέσματα...
Η ηθοποιία είναι καλή, η προσέγγιση στο κείμενο φρέσκια και ο χώρος ένα όμορφο νεοκλασσικό κτίριο, λίγο κουραστικό μα αρκετά φροντισμένο.
Το Μάθημα
στο θέατρο Αγγέλων Βήμα
Καθηγητής αναλαμβάνει να βοηθήσει μια πλούσια έφηβη μαθήτρια να πετύχει στις εισαγωγικές πανεπιστημιακές εξετάσεις. Ωστόσο, η μαθήτρια είναι ανεπίδεκτη μαθήσεως και ο καθηγητής κρύβει καταπιεσμένες ορμές...
Το έργο ξεκινά σε ένα αστείο περιβάλλον διαλόγου, όπου παρακολουθούμε τις μάταιες προσπάθειες του καθηγητή να εκπαιδεύσει τη μαθήτρια σε βασικές έννοιες αριθμητικής.
Αυτό όμως που ξεκινά ως αστείο καταλήγει να μετατραπεί σε μία τυραννική σχέση. Ο καθηγητής δένει τη μαθήτρια κυριολεκτικά στη σκηνή και αυτό το δέσιμο εκφράζει τη σχέση δήμιου και θύματος μεταξύ των δύο. Η καταπίεση του ενός προς τον άλλο εκφράζεται πολύ καθαρά, και καταλήγει σε ολέθρια αποτελέσματα...
Η ηθοποιία είναι καλή, η προσέγγιση στο κείμενο φρέσκια και ο χώρος ένα όμορφο νεοκλασσικό κτίριο, λίγο κουραστικό μα αρκετά φροντισμένο.
---------------------------------------------------------------------------------------
Η αγριόπαπια
Η ηρεμία της καθημερινότητας μίας μικροαστικής οικογένειας ταράζεται όταν ένας απρόσμενος επισκέπτης εμφανίζεται. Παλιά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και η επιστροφή στη γαλήνη του παρελθόντος γίνεται αδύνατη.
Δύο ξένοι επισκέπτες προσφέρουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση των υπαρξιακών ζητημάτων και την αντιμετώπιση της ζωής' τι να προτιμήσει άραγε κανείς: να δει με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τον εαυτό του και τις σχέσεις του με τους γύρω του ή να πιστέψει τα όνειρα του που δίνουν νόημα στη ζωή του;
Εξαιρετική η ηθοποιία όλου του θιάσου και η σκηνοθεσία, σε ένα όμως κουραστικό χώρο.
Η αγριόπαπια
του Χένρικ Ίψεν, 1884
στο θέατρο Εκάτη
Η ηρεμία της καθημερινότητας μίας μικροαστικής οικογένειας ταράζεται όταν ένας απρόσμενος επισκέπτης εμφανίζεται. Παλιά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και η επιστροφή στη γαλήνη του παρελθόντος γίνεται αδύνατη.
Δύο ξένοι επισκέπτες προσφέρουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση των υπαρξιακών ζητημάτων και την αντιμετώπιση της ζωής' τι να προτιμήσει άραγε κανείς: να δει με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τον εαυτό του και τις σχέσεις του με τους γύρω του ή να πιστέψει τα όνειρα του που δίνουν νόημα στη ζωή του;
Εξαιρετική η ηθοποιία όλου του θιάσου και η σκηνοθεσία, σε ένα όμως κουραστικό χώρο.
-------------------------------------------------------------------------------------
του Εμμ. Ροϊδη
Ψυχολογία Συριανού συζύγου
του Εμμ. Ροϊδη
στο θέατρο Vault, Βοτανικός
Το διήγημα του Εμμανουήλ Ροϊδη από το 1894 διασκευάζεται για το θέατρο στα 2014. Πετυχημένο το εγχείρημα;
Το κείμενο παραμένει εξαιρετικό. Δεν έχει απωλέσει τίποτα από το δυναμισμό, την εκφραστικότητα και το χιούμορ για τα οποία είναι γνωστός ο συγγραφέας του. Η αμεσότητα του και η δύναμη της επικοινωνίας του νοήματος του στον αναγνώστη/ θεατή είναι δυνατά και ευχάριστα, παρότι θα περίμενε κανείς η ηλικία του να το βαρένει.
Η διασκευή του κειμένου θέλει το σύζυγο να εξιστορεί στο κοινό τα συζυγικά παθήματα του, και το έτερον του ήμισυ να συνοδεύει τη διήγηση με σκετσάκια στα οποία και οι δύο συμμετέχουν. Πολύ καλός ο ηθοποιός και φιλότιμη η προσπάθεια της συμπρωταγωνίστριας του.
Ωστόσο η σκηνοθεσία χωλένει και εν τέλει αδικεί το κείμενο. Οι εκφραστικές υπερβολές των ηθοποιών, με τα ενίοτε χαζοχαρούμενα, κενά χαμόγελα, τις άτοπες σεξουαλικές σκηνές και την υπερβολική εκφραστικότητα της συζύγου είναι ξένα προς το πνεύμα του κειμένου, πολύ κατώτερα της εκφραστικής δύναμης του και ξενίζουν τον θεατή. Θα περίμενε κανείς η σκηνοθεσία να αναδεικνύει το κείμενο και να μην προσπαθεί να το 'καπελώσει' χάριν της ανάγκης για πρωτοτυπία.
Το εισητήριο φθηνό, το μπαρ ενδιαφέρον, μα ο χώρος του θεάτρου πολύ μέτριος. Τα καθίσματα πολύ περιορισμένα και η ζέστη αποπνικτική.
-------------------------------------------------------------------------------------
.jpg)
Δανειστές
Δανειστές
(Debtors, 1888)
του August Strinberg
στο Θέατρο Αλκμήνη
Δεν είναι συχνό ένα δυνατό κείμενο να συνοδεύεται από αντάξια ηθοποιία και σκηνοθεσία. Ωστόσο συμβαίνει σε αυτή την παράσταση.
Δύο άντρες, ο πρώην και ο νυν σύζυγος της ίδιας γυναίκας και το αντικείμενο του πόθου τους, μπλέκονται σε ένα συναισθηματικό πόλεμο νεύρων. Αγάπη, πάθος, ζήλεια, αδιαφορία και άλλα πάθη έρχονται βίαια στην επιφάνεια, εκεί που συναντιούνται χαρακτήρες διαφορετικοί, με διαφορετικές οπτικές και πρωτεραιότητες.
Η σκηνοθεσία δεν είναι σε τίποτα επιτηδευμένη και η ηθοποιία, ιδίως του νεαρού ζευγαριού, είναι εξαιρετική. Το κείμενο είναι αιχμηρό και σκοτεινό, και η ηθοποιία σε κρατά προσηλωμένο ως το τέλος.
-------------------------------------------------------------------------------------
Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ
Η καριέρα του οδεύει προς το τέλος της, χωρίς ωστόσο να χαίρει της εκτίμησης των μαθητών και των συναδέλφων του ή να έχει εξασφαλιστεί οικονομικά.
Εν τω μεταξύ η οικογενειακή του ζωή βρίσκεται από καιρό σε τέλμα, με τη νεότερη και πλουσιότερη σύζυγο του να τον τιμωρεί μιλώντας του για τους κατά καιρούς εραστές της.
Όμως το βάρος των καταστάσεων τον λυγίζει και αφήνει για λίγο την φλεγματική παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η εκδήλωση αυτής της αδυναμίας, ωστόσο, γίνεται αφορμή για να έλθουν πιο κοντά οι γύρω του. Αυτό το μικρό παράθυρο που ανοίγει στον κόσμο φανερώνει ότι η αυστηρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα αποτελεί άμυνα ενός ευαίσθητου ανθρώπου. Κάτι δείχνει να αλλάζει καθώς το έργο τελειώνει, και ο θεατής φεύγει με την προσδοκία ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γυρίσουν για τον συμπαθή καθηγητή.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Σε μεταφέρουν στην Αγγλία σε μία άλλη εποχή. Πειστικό και το κείμενο. Ο θεατής συμμετέχει στα τεκτενόμενα, συμπαθεί, αντιπαθεί και συμπάσχει με τους χαρακτήρες και τα όσα διαδραματίζονται.
Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ
The Browining Version
του Terence Rattingan
Ένας ηλικιωμένος καθηγητής κλασσικής φιλολογίας βρίσκεται μπροστά σε επαγγελματικά και προσωπικά αδιέξοδα.
Η καριέρα του οδεύει προς το τέλος της, χωρίς ωστόσο να χαίρει της εκτίμησης των μαθητών και των συναδέλφων του ή να έχει εξασφαλιστεί οικονομικά.
Εν τω μεταξύ η οικογενειακή του ζωή βρίσκεται από καιρό σε τέλμα, με τη νεότερη και πλουσιότερη σύζυγο του να τον τιμωρεί μιλώντας του για τους κατά καιρούς εραστές της.
Όμως το βάρος των καταστάσεων τον λυγίζει και αφήνει για λίγο την φλεγματική παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η εκδήλωση αυτής της αδυναμίας, ωστόσο, γίνεται αφορμή για να έλθουν πιο κοντά οι γύρω του. Αυτό το μικρό παράθυρο που ανοίγει στον κόσμο φανερώνει ότι η αυστηρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα αποτελεί άμυνα ενός ευαίσθητου ανθρώπου. Κάτι δείχνει να αλλάζει καθώς το έργο τελειώνει, και ο θεατής φεύγει με την προσδοκία ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γυρίσουν για τον συμπαθή καθηγητή.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Σε μεταφέρουν στην Αγγλία σε μία άλλη εποχή. Πειστικό και το κείμενο. Ο θεατής συμμετέχει στα τεκτενόμενα, συμπαθεί, αντιπαθεί και συμπάσχει με τους χαρακτήρες και τα όσα διαδραματίζονται.
-------------------------------------------------------------------------------------
Η Τρελή του Σαγιό
Η Τρελή του Σαγιό
στο Εθνικό Θέατρο
με την Άννα Παναγιωτοπούλου
Αδίστακτοι επιχειρηματίες ανακαλύπτουν πετρέλαιο στα έγκατα του Παρισιού και σχεδιάζουν να διώξουν τους κατοίκους του για να το εκμεταλλευτούν.
Κανείς δεν αντιστέκεται στην μοχθηρία τους και το σχέδιο τους δείχνει ασταμάτητο, μα λογαριάζουν χωρίς την ξενοδόχο... Η ηλικιωμένη κάτοικος της περιοχής του Σαγιό, η 'τρελή του Σαγιό' όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, δίνει ένα μάθημα ανθρωπιάς και θάρρους και καταφέρνει με τα τεχνάσματα της να ματαιώσει τα πανούργα σχέδια των εχθρών της...
Ο χρόνος στο έργο ακολουθεί μία γραμμική, προβλέψιμη πλοκή - η μάχη του καλού με το κακό και η τελική επικράτηση του καλού - που μπορεί στο σύγχρονο θεατή να μοιάζει απλοϊκή, μα δεν είναι κακή όταν δίνεται με έξυπνο τρόπο. Το έργο δεν ξεχωρίζει για την ευφυία και την οξύτητα των διαλόγων του, ωστόσο είναι αξιοπρεπές και ευχάριστο.
Παρακολουθώντας την παράσταση αναγνώρισα φωνές ηθοποιών από παιδικές εκπομπές που έβλεπα μικρός' ο αστυνομικός ήταν ο πιο χαρακτηριστικός, μα το ίδιο και ο κύριος κακός χαρακτήρας. Και βέβαια η Μαντάμ Σουσού στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ηθοποιία τής έβγαινε τόσο φυσικά που έδειχνε ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ. Πόσο καλύτερα θα τα πήγαινε αν προσπαθούσε κιόλας... συχνά μπέρδευε τα λόγια της. Θα μπορούσε και αυτό να φανεί σαν ένα χαρακτηριστικό της ηλικιωμένης Τρελής του Σαγιό, και να είναι στοιχείο του ρόλου της, μα δυστυχώς πρόδιδε την αδυναμία της ηθοποιού. Είναι η ηλικία της; Ή ίσως μία ασθένεια;
Κανείς δεν αντιστέκεται στην μοχθηρία τους και το σχέδιο τους δείχνει ασταμάτητο, μα λογαριάζουν χωρίς την ξενοδόχο... Η ηλικιωμένη κάτοικος της περιοχής του Σαγιό, η 'τρελή του Σαγιό' όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, δίνει ένα μάθημα ανθρωπιάς και θάρρους και καταφέρνει με τα τεχνάσματα της να ματαιώσει τα πανούργα σχέδια των εχθρών της...
Ο χρόνος στο έργο ακολουθεί μία γραμμική, προβλέψιμη πλοκή - η μάχη του καλού με το κακό και η τελική επικράτηση του καλού - που μπορεί στο σύγχρονο θεατή να μοιάζει απλοϊκή, μα δεν είναι κακή όταν δίνεται με έξυπνο τρόπο. Το έργο δεν ξεχωρίζει για την ευφυία και την οξύτητα των διαλόγων του, ωστόσο είναι αξιοπρεπές και ευχάριστο.
Παρακολουθώντας την παράσταση αναγνώρισα φωνές ηθοποιών από παιδικές εκπομπές που έβλεπα μικρός' ο αστυνομικός ήταν ο πιο χαρακτηριστικός, μα το ίδιο και ο κύριος κακός χαρακτήρας. Και βέβαια η Μαντάμ Σουσού στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ηθοποιία τής έβγαινε τόσο φυσικά που έδειχνε ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ. Πόσο καλύτερα θα τα πήγαινε αν προσπαθούσε κιόλας... συχνά μπέρδευε τα λόγια της. Θα μπορούσε και αυτό να φανεί σαν ένα χαρακτηριστικό της ηλικιωμένης Τρελής του Σαγιό, και να είναι στοιχείο του ρόλου της, μα δυστυχώς πρόδιδε την αδυναμία της ηθοποιού. Είναι η ηλικία της; Ή ίσως μία ασθένεια;
---------------------------------------------------------------------------------------
Ο επιστάτης
(The Caretaker)
Ο επιστάτης (The Caretaker)
του Harold Pinter
στο θέατρο Δ. Χορν
Τρεις ετερόκλητοι χαρακτήρες μοιράζονται τη σκηνή στο θεατρικό έργο που έκανε ευρύτερα γνωστό τον συγγραφέα του στα 1960.
Με σκηνικό ένα παλιό διαμέρισμα, δύο αδέλφια φιλοξενούν ένα άστεγο ρακοσυλλέκτη. Καθώς παρακολουθούμε τους διαλόγους των συγκατοίκων, το μεταξύ τους κενό δείχνει αγεφύρωτο και η συγκατοίκηση τελειώνει άδοξα με το τέλος του έργου.
Η ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του έργου. Τα κωμικά στοιχεία είναι έντονα στους διαλόγους, ιδίως από την πλευρά του άστεγου. Ωστόσο υπάρχει μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στην κωμικότητα και την τραγικότητα της κατάστασης.
Όπως ο συγγραφέας είχε δηλώσει: "As far as I am concerned The Caretaker IS funny, up to a point. Beyond that point, it ceases to be funny, and it is because of that point that I wrote it."
Ο καθένας από τους χαρακτήρες ζει με τις δικές του ψευδαισθήσεις για το ποιός είναι, και παρότι αυτές καλύπτονται διαφορετικά από τον κάθε ένα -με την εσωστρέφια (ο ένας αδελφός), την αλλοφροσύνη (ο άστεγος) ή τον εκρητικό χαρακτήρα (ο άλλος αδελφός) και τα όνειρα για το μέλλον (και των τριών)- είναι στιγμές που αυτή η δυσαρμονία βγαίνει στην επιφάνεια και κινδυνεύει να τους καταβάλει.
Η αδυναμία των χαρακτήρων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους οδηγεί σε κωμικές καταστάσεις, μα τελικά αποδεικνύεται η νέμεσις τους. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις και την ανάγκη για επαφή, τελικά η επικοινωνία μεταξύ τους δείχνει αδύνατη. Μόνο ο αδελφικός δεσμός δείχνει ανθεκτικός και παραμένει αδιάρρηκτος.
Η σκηνοθεσία, η μουσική επένδυση και η υποκριτική ήταν όλα φροντισμένα. Ωστόσο το έργο δεν απέφευγε να γίνει κουραστικό - ίσως λόγω της απουσίας πλοκής και εξέλιξης που εκ φύσεως το χαρακτηρίζει. Η κωμικοί διάλογοι ωστόσο, η υποκριτική ικανότητα του άστεγου -Γ. Κιμούλης- και η ειρωνία που συνορεύει μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας ήταν τα δυνατά του σημεία.
Όπως ο συγγραφέας είχε δηλώσει: "As far as I am concerned The Caretaker IS funny, up to a point. Beyond that point, it ceases to be funny, and it is because of that point that I wrote it."
Ο καθένας από τους χαρακτήρες ζει με τις δικές του ψευδαισθήσεις για το ποιός είναι, και παρότι αυτές καλύπτονται διαφορετικά από τον κάθε ένα -με την εσωστρέφια (ο ένας αδελφός), την αλλοφροσύνη (ο άστεγος) ή τον εκρητικό χαρακτήρα (ο άλλος αδελφός) και τα όνειρα για το μέλλον (και των τριών)- είναι στιγμές που αυτή η δυσαρμονία βγαίνει στην επιφάνεια και κινδυνεύει να τους καταβάλει.
Η αδυναμία των χαρακτήρων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους οδηγεί σε κωμικές καταστάσεις, μα τελικά αποδεικνύεται η νέμεσις τους. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις και την ανάγκη για επαφή, τελικά η επικοινωνία μεταξύ τους δείχνει αδύνατη. Μόνο ο αδελφικός δεσμός δείχνει ανθεκτικός και παραμένει αδιάρρηκτος.
Η σκηνοθεσία, η μουσική επένδυση και η υποκριτική ήταν όλα φροντισμένα. Ωστόσο το έργο δεν απέφευγε να γίνει κουραστικό - ίσως λόγω της απουσίας πλοκής και εξέλιξης που εκ φύσεως το χαρακτηρίζει. Η κωμικοί διάλογοι ωστόσο, η υποκριτική ικανότητα του άστεγου -Γ. Κιμούλης- και η ειρωνία που συνορεύει μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας ήταν τα δυνατά του σημεία.
---------------------------------------------------------------------------------------
Περιμένοντας τον Γκοντότ
του S. Beckett
στο Θέατρο της Ημέρας
Το έργο του Beckett, γραμμένο αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και θεωρημένο από πολλούς ως το σημαντικότερο θεατρικό έργο που γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα τον 20 αιώ., είναι ένα κείμενο που σε κάνει να αισθάνεσαι περίεργα και αποφεύγει τις ξεκάθαρες απαντήσεις.
Ποιο είναι το νόημα του; Τι επιζητούν οι χαρακτήρες; Μπορείς να σχετιστείς με αυτούς;
Και θα πρέπει τελικά στο έργο -και τη ζωή- να αναζητούμε κάποιο απότερο νόημα; Υπάρχει τέτοιο νόημα, ανεξάρτητα από τη δική μας ανάγκη να το βρούμε;
Η ζωή των δύο φίλων περιστρέφεται γύρω από την αναμονή της άφιξης του Godot, για τον οποίο ακούμε αλλά ποτέ δεν βλέπουμε. Δείχνουν να είναι εγκλωβισμένοι σε μία σχέση που δεν τους ικανοποιεί, η οποία ωστόσο είναι το modus operandi της καθημερινότητας τους. Ζουν για το στόχο, που είναι η άφιξη του Godot, χωρίς ωστόσο να ζουν την καθημερινότητα τους. Και όταν τελικά μαθαίνουν ότι ο Godot δεν θα έλθει, δεν τους μένει τίποτα.
Στην παρέα των δύο φίλων παρεμβάλονται ο χαρακτήρας του κυνικού αφέντη και του άβουλου υποτακτικού του, σαν μία αειθαλής ανθρώπινη κοινωνική - πολιτική κλπ. σχέση που επαναλαμβάνεται στο χρόνο.
Το έργο δεν διατυπώνει συμπεράσματα για αυτό που παρακολουθούμε' είναι μινιμαλιστικό στην εκφραστικότητα του. Δεν προβαίνει σε κρίσεις και επιλογές, δεν φανερώνει τις ηθικές προτιμήσεις του συγγραφέα του. Αν κάτι φανερώνει, αυτό είναι ο παραλογισμός, το δράμα και η αστειότητα της ανθρώπινης κατάστασης, ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις -"'It's all symbiosis", όπως δηλώνει ο συγγραφέας- και το υπαρξιακό παιχνίδι -"It is a game in order to survive".
Πέρα από το τι ήθελε ίσως να δηλώσει ο συγγραφέας του, μένει τελικά στον κάθε ακροατή να κρίνει τι θα μπορούσε να συμπεράνει από αυτό. Τοποθετώντας το έργο στο φιλοσοφικό περιβάλλον της μεταπολεμικής Ευρώπης, θα μπορούσαν να βρεθούν συσχετισμοί με τον υπαρξισμό και το θέατρο του Παραλόγου.
tbc.
του S. Beckett
στο Θέατρο της Ημέρας
Το έργο του Beckett, γραμμένο αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και θεωρημένο από πολλούς ως το σημαντικότερο θεατρικό έργο που γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα τον 20 αιώ., είναι ένα κείμενο που σε κάνει να αισθάνεσαι περίεργα και αποφεύγει τις ξεκάθαρες απαντήσεις.
Ποιο είναι το νόημα του; Τι επιζητούν οι χαρακτήρες; Μπορείς να σχετιστείς με αυτούς;
Και θα πρέπει τελικά στο έργο -και τη ζωή- να αναζητούμε κάποιο απότερο νόημα; Υπάρχει τέτοιο νόημα, ανεξάρτητα από τη δική μας ανάγκη να το βρούμε;
Η ζωή των δύο φίλων περιστρέφεται γύρω από την αναμονή της άφιξης του Godot, για τον οποίο ακούμε αλλά ποτέ δεν βλέπουμε. Δείχνουν να είναι εγκλωβισμένοι σε μία σχέση που δεν τους ικανοποιεί, η οποία ωστόσο είναι το modus operandi της καθημερινότητας τους. Ζουν για το στόχο, που είναι η άφιξη του Godot, χωρίς ωστόσο να ζουν την καθημερινότητα τους. Και όταν τελικά μαθαίνουν ότι ο Godot δεν θα έλθει, δεν τους μένει τίποτα.
Στην παρέα των δύο φίλων παρεμβάλονται ο χαρακτήρας του κυνικού αφέντη και του άβουλου υποτακτικού του, σαν μία αειθαλής ανθρώπινη κοινωνική - πολιτική κλπ. σχέση που επαναλαμβάνεται στο χρόνο.
Το έργο δεν διατυπώνει συμπεράσματα για αυτό που παρακολουθούμε' είναι μινιμαλιστικό στην εκφραστικότητα του. Δεν προβαίνει σε κρίσεις και επιλογές, δεν φανερώνει τις ηθικές προτιμήσεις του συγγραφέα του. Αν κάτι φανερώνει, αυτό είναι ο παραλογισμός, το δράμα και η αστειότητα της ανθρώπινης κατάστασης, ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις -"'It's all symbiosis", όπως δηλώνει ο συγγραφέας- και το υπαρξιακό παιχνίδι -"It is a game in order to survive".
Πέρα από το τι ήθελε ίσως να δηλώσει ο συγγραφέας του, μένει τελικά στον κάθε ακροατή να κρίνει τι θα μπορούσε να συμπεράνει από αυτό. Τοποθετώντας το έργο στο φιλοσοφικό περιβάλλον της μεταπολεμικής Ευρώπης, θα μπορούσαν να βρεθούν συσχετισμοί με τον υπαρξισμό και το θέατρο του Παραλόγου.
tbc.
----------------------------------------------------------------------------------------
Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα
του Ευγένιου Ο' Νηλ
στο Εθνικό Θέατρο
Ένα πολύ δυνατό κείμενο, μία αρχαία τραγωδία μεταφερμένη στο σήμερα.
Η μοίρα και τα περιθώρια ατομικής ελευθερίας, οι κοινωνικές συμβάσεις και οι οικογενειακές σχέσεις, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα' το έργο, γραμμένο στις αρχές του 20ού αιώ., μεταφέρει τα ερωτήματα των μεγάλων τραγικών στη νεότερη εποχή με φόντο τον αμερικανικό εμφύλιο.
Η 3ωρη παράσταση δεν κουράζει' η σκηνοθετική πρωτοτυπία με την παρεμβολή των ηθοποιών ως θεατών που σχολιάζουν την εξέλιξη είναι χιουμοριστική και ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Οι ερμηνείες πολύ καλές και η σκηνοθεσία νεωτερίζει χωρίς να δείχνει ξένη ή επιτιδευμένη.
Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα
του Ευγένιου Ο' Νηλ
στο Εθνικό Θέατρο
Ένα πολύ δυνατό κείμενο, μία αρχαία τραγωδία μεταφερμένη στο σήμερα.
Η μοίρα και τα περιθώρια ατομικής ελευθερίας, οι κοινωνικές συμβάσεις και οι οικογενειακές σχέσεις, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα' το έργο, γραμμένο στις αρχές του 20ού αιώ., μεταφέρει τα ερωτήματα των μεγάλων τραγικών στη νεότερη εποχή με φόντο τον αμερικανικό εμφύλιο.
Η 3ωρη παράσταση δεν κουράζει' η σκηνοθετική πρωτοτυπία με την παρεμβολή των ηθοποιών ως θεατών που σχολιάζουν την εξέλιξη είναι χιουμοριστική και ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Οι ερμηνείες πολύ καλές και η σκηνοθεσία νεωτερίζει χωρίς να δείχνει ξένη ή επιτιδευμένη.
----------------------------------------------------------------------------------------
Αγαμέμνων Αισχύλου
Κ. Καραμπέτη, Μ. Χατζησάββας
στο Αττικό Άλσος
Πάθη και κοινωνικές συμβάσεις μπλέκουν σε μία μάχη γενεών με ολέθρια αποτελέσματα.
Ο Αγαμέμνων επιστρέφει στο βασίλειο του, το Άργος, έπειτα από 10ετή εκστρατεία στην Τροία, μόνο για να βρει το θάνατο από τη σύζυγο του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Και οι φόνοι αυτοί δεν είναι παρά ένα επεισόδιο σε μία σειρά δολοφονιών, όπου η κάθε πλευρά πιστεύει ότι έχει το δίκιο και τους θεούς με το μέρος της και δρα δικαιολογημένα.
Ο Αισχύλος αναδεικνύει το θέμα της διαβίωσης με μέτρο σε κορυφαίο ζήτημα, και δείχνει πώς η αλαζονεία, η ύβρις, τιμωρείται σκληρά.
Αγαμέμνων Αισχύλου
στο Αττικό Άλσος
Πάθη και κοινωνικές συμβάσεις μπλέκουν σε μία μάχη γενεών με ολέθρια αποτελέσματα.
Ο Αγαμέμνων επιστρέφει στο βασίλειο του, το Άργος, έπειτα από 10ετή εκστρατεία στην Τροία, μόνο για να βρει το θάνατο από τη σύζυγο του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Και οι φόνοι αυτοί δεν είναι παρά ένα επεισόδιο σε μία σειρά δολοφονιών, όπου η κάθε πλευρά πιστεύει ότι έχει το δίκιο και τους θεούς με το μέρος της και δρα δικαιολογημένα.
Ο Αισχύλος αναδεικνύει το θέμα της διαβίωσης με μέτρο σε κορυφαίο ζήτημα, και δείχνει πώς η αλαζονεία, η ύβρις, τιμωρείται σκληρά.
----------------------------------------------------------------------------------------
Το ημερολόγιο ενός τρελού
Μονόλογος του Νικολάι Γκόγκολ, 1835
στο θέατρο Άβατον
Το έργο αφορά αυτό που αναφέρει ο τίτλος του: παρακολουθούμε μία σειρά από τις εγγραφές στο ημερολόγιο ενός τρελού μικροϋπαλλήλου της τσαρικής διοίκησης.
Ο παραληρισμός του πρωταγωνιστή είναι όντως παράλογος' δεν υπάρχει ίχνος 'εξυπνάδας' ή ειρωνίας που να κάνει τις σκέψεις του κριτικές και πιο στοχευμένες με πολιτικό - κοινωνικό περιεχόμενο. Προφανώς αυτός ήταν ο σκοπός του συγγραφέα, ωστόσο θεωρώ ότι έτσι το σενάριο και η πλοκή καταλήγουν να γίνονται βαρετά και επίπεδα πολύ γρήγορα.
Δύσκολος ο ρόλος του ηθοποιού, και ανταποκρίνεται με επιτυχία ως προς το κομμάτι της κίνησης του σώματος του. Λιγότερο καλή η λεκτική εκφραστικότητα του' αρκετές φορές η αλλαγή σκηνών δεν συνοδευόταν από την ανάλογη αλλαγή στην έκφραση του, και έτσι υστερούσε. Επίσης ο ηθοποιός μιλούσε πολλές φορές σχετικά χαμηλόφωνα και γρήγορα, και δεν μπορούσα να τον παρακολουθήσω.
Πολύ καλό το μουσικό ντύσιμο της παράστασης. Ο χώρος μέτριος, αν και με πολύ καλή πρόσβαση.
Το ημερολόγιο ενός τρελού
Μονόλογος του Νικολάι Γκόγκολ, 1835 στο θέατρο Άβατον
Το έργο αφορά αυτό που αναφέρει ο τίτλος του: παρακολουθούμε μία σειρά από τις εγγραφές στο ημερολόγιο ενός τρελού μικροϋπαλλήλου της τσαρικής διοίκησης.
Ο παραληρισμός του πρωταγωνιστή είναι όντως παράλογος' δεν υπάρχει ίχνος 'εξυπνάδας' ή ειρωνίας που να κάνει τις σκέψεις του κριτικές και πιο στοχευμένες με πολιτικό - κοινωνικό περιεχόμενο. Προφανώς αυτός ήταν ο σκοπός του συγγραφέα, ωστόσο θεωρώ ότι έτσι το σενάριο και η πλοκή καταλήγουν να γίνονται βαρετά και επίπεδα πολύ γρήγορα.
Δύσκολος ο ρόλος του ηθοποιού, και ανταποκρίνεται με επιτυχία ως προς το κομμάτι της κίνησης του σώματος του. Λιγότερο καλή η λεκτική εκφραστικότητα του' αρκετές φορές η αλλαγή σκηνών δεν συνοδευόταν από την ανάλογη αλλαγή στην έκφραση του, και έτσι υστερούσε. Επίσης ο ηθοποιός μιλούσε πολλές φορές σχετικά χαμηλόφωνα και γρήγορα, και δεν μπορούσα να τον παρακολουθήσω.
Πολύ καλό το μουσικό ντύσιμο της παράστασης. Ο χώρος μέτριος, αν και με πολύ καλή πρόσβαση.
----------------------------------------------------------------------------------------
Γκόλφω
του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, 1893
στο Εθνικό Θέατρο
Η Γκόλφω είναι γνωστή ακόμα και σε όσους δεν έχουν υπόψιν τους το σχετικό έργο του Περεσιάδη. Είναι δείγμα της επιτυχίας του ότι η Γκόλφω και ο Τάσος αποτελούν έμβλημα της βουκολικής ζωής του παρελθόντος. Βασικά δεν γνώριζα ότι πρόκειται για δράμα, παρά νόμιζα ότι είναι μία κωμωδία της εποχής.
Ο σκηνοθέτης επιχειρεί μία μεταφορά του έργου στο σήμερα, με μία αφαιρετική ματιά. Η ηθοποιία είναι πολύ καλή, ιδίως των δύο Γκόλφω, και η όλη παραγωγή προσεγμένη. Διάφοροι νεωτερισμοί υπάρχουν, ωστόσο δεν δείχνουν ξένοι.
Η αλήθεια είναι ότι η παράσταση με κούρασε σε κάποια σημεία, ωστόσο για αυτό ευθύνεται η ηλικία του κειμένου με την αργή πλοκή του παρά οι συντελεστές της παράστασης.
3,5/5
Γκόλφω
του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, 1893στο Εθνικό Θέατρο
Η Γκόλφω είναι γνωστή ακόμα και σε όσους δεν έχουν υπόψιν τους το σχετικό έργο του Περεσιάδη. Είναι δείγμα της επιτυχίας του ότι η Γκόλφω και ο Τάσος αποτελούν έμβλημα της βουκολικής ζωής του παρελθόντος. Βασικά δεν γνώριζα ότι πρόκειται για δράμα, παρά νόμιζα ότι είναι μία κωμωδία της εποχής.
Ο σκηνοθέτης επιχειρεί μία μεταφορά του έργου στο σήμερα, με μία αφαιρετική ματιά. Η ηθοποιία είναι πολύ καλή, ιδίως των δύο Γκόλφω, και η όλη παραγωγή προσεγμένη. Διάφοροι νεωτερισμοί υπάρχουν, ωστόσο δεν δείχνουν ξένοι.
Η αλήθεια είναι ότι η παράσταση με κούρασε σε κάποια σημεία, ωστόσο για αυτό ευθύνεται η ηλικία του κειμένου με την αργή πλοκή του παρά οι συντελεστές της παράστασης.
3,5/5
----------------------------------------------------------------------------------------
Η φαλακρή τραγουδίστρια
του Ευγένιου Ιονέσκο
στο θέατρο Βικτώρια
Μία καταπληκτική σάτιρα των αστικών ηθών και της μοίρας του σύγχρονου ανθρώπου, της δυσκολίας της επικοινωνίας και της ρουτίνας της ύπαρξης, δοσμένο όμως με ένα πολύ ευχάριστο τρόπο. Γέλασα πάρα πολύ!
Τη συστήνω ανεπιφύλακτα, αρκεί να είναι κανείς ανοικτός σε 'παράλογες' καταστάσεις, που όμως είναι εξίσσου φυσιολογικές με τις πιο ορθολογικές!
του Ευγένιου Ιονέσκο
στο θέατρο Βικτώρια
Μία καταπληκτική σάτιρα των αστικών ηθών και της μοίρας του σύγχρονου ανθρώπου, της δυσκολίας της επικοινωνίας και της ρουτίνας της ύπαρξης, δοσμένο όμως με ένα πολύ ευχάριστο τρόπο. Γέλασα πάρα πολύ!
Τη συστήνω ανεπιφύλακτα, αρκεί να είναι κανείς ανοικτός σε 'παράλογες' καταστάσεις, που όμως είναι εξίσσου φυσιολογικές με τις πιο ορθολογικές!
----------------------------------------------------------------------------------------
Μασκαράτα
του Μιχαήλ Λέρμοντοφ
από το State Academic E. Vakhtangov Theatre
στο Badminton
Ο νεαρός Δούκας πνίγεται από τις συμβατικότητες και τον καθωσπρεπισμό της ανώτερης τάξης της εποχής του, με αποτελέσματα τραγικά για τη γυναίκα που αγαπά.
Το έργο γράφτηκε το 1836 και δεν παίχτηκε στη διάρκεια της ζωής του φιλελεύθερου συγγραφέα του, καθώς δεν 'πέρασε' από τη λογοκρισία του τσαρικού καθεστώτος, που θεωρούσε ότι ήταν επικριτικό των αριστοκρατικών συνηθειών της εποχής.
Αν και έχει έντονο το 'άρωμα' της εποχής, επηρεασμένο από το Ρομαντισμό, με στοιχεία μεγαλοπρέπειας όπως θα άρμοζε στους ευγενείς της Τσαρικής Ρωσίας, ωστόσο εντυπωσιάζει με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του. Θαρρείς ότι παρακολουθείς μία ταινία, έτσι όπως η πλοκή εξελίσσεται στη σταθερή, λητή σκηνή' τα έπιπλα έρχονται και φεύγουν, χιονίζει, και όλα αυτά γίνονται απόλυτα φυσικά. Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί, έχουν κάτι το μεγαλεπήβολο στον τρόπο παιξίματος τους, ανεπιτήδευτο ωστόσο, που σε κάνει να νομίζεις ότι παρακολουθείς όπερα. Υπάρχουν στιγμές χιούμορ που ελαφραίνουν την ιστορικότητα του έργου, πολύ πετυχημένες ωστόσο.
Σκηνογραφία, μουσική - όλα δένουν όμορφα και βοηθάνε στην ανάδειξη του έργου. Αν και μεγάλο σε διάρκεια (2 ώρες & 40') και χωρίς κάτι το πολύ δυνατό στο κείμενο του, το σύνολο του έργου είναι αξιομνημόνευτο για τη σκηνοθεσία του και όλα τα συνοδευτικά στοιχεία που το απαρτίζουν.
Μασκαράτα του Μιχαήλ Λέρμοντοφ
από το State Academic E. Vakhtangov Theatre
στο Badminton
Ο νεαρός Δούκας πνίγεται από τις συμβατικότητες και τον καθωσπρεπισμό της ανώτερης τάξης της εποχής του, με αποτελέσματα τραγικά για τη γυναίκα που αγαπά.
Το έργο γράφτηκε το 1836 και δεν παίχτηκε στη διάρκεια της ζωής του φιλελεύθερου συγγραφέα του, καθώς δεν 'πέρασε' από τη λογοκρισία του τσαρικού καθεστώτος, που θεωρούσε ότι ήταν επικριτικό των αριστοκρατικών συνηθειών της εποχής.
Αν και έχει έντονο το 'άρωμα' της εποχής, επηρεασμένο από το Ρομαντισμό, με στοιχεία μεγαλοπρέπειας όπως θα άρμοζε στους ευγενείς της Τσαρικής Ρωσίας, ωστόσο εντυπωσιάζει με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του. Θαρρείς ότι παρακολουθείς μία ταινία, έτσι όπως η πλοκή εξελίσσεται στη σταθερή, λητή σκηνή' τα έπιπλα έρχονται και φεύγουν, χιονίζει, και όλα αυτά γίνονται απόλυτα φυσικά. Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί, έχουν κάτι το μεγαλεπήβολο στον τρόπο παιξίματος τους, ανεπιτήδευτο ωστόσο, που σε κάνει να νομίζεις ότι παρακολουθείς όπερα. Υπάρχουν στιγμές χιούμορ που ελαφραίνουν την ιστορικότητα του έργου, πολύ πετυχημένες ωστόσο.
Σκηνογραφία, μουσική - όλα δένουν όμορφα και βοηθάνε στην ανάδειξη του έργου. Αν και μεγάλο σε διάρκεια (2 ώρες & 40') και χωρίς κάτι το πολύ δυνατό στο κείμενο του, το σύνολο του έργου είναι αξιομνημόνευτο για τη σκηνοθεσία του και όλα τα συνοδευτικά στοιχεία που το απαρτίζουν.
----------------------------------------------------------------------------------------
Έγκλημα στη γκαλερί
στο Thission Lofts, Γκάζι
Μία παράσταση διαφορετική από τις άλλες.
Το κοινό βοηθά ενεργά τον αστυνομικό επιθεωρητή να εξιχνιάσει την απόπειρα δολοφονίας ενός διάσημου ζωγράφου. Πέντε βασικοί ύποπτοι ανακρίνονται, αναπαριστώντας παράλληλα σκηνές από τη ζωή τους με το θύμα. Το κοινό περιφέρεται στο χώρο του εγκλήματος, στο διαμέρισμα του ζωγράφου και το σπίτι της κόρης του, συλλέγοντας στοιχεία που θα αναδείξουν τον ένοχο. Στο τέλος καλείται να αποδώσει δικαιοσύνη, σε ένα ανατρεπτικό φινάλε.
Η περιφορά στους διάφορους χώρους είναι πρωτότυπη και ξαφνιάζει ευχάριστα. Η ηθοποιία είναι πειστική. Ίσως αυτή η περιφορά και η συχνή μεσολάβηση του κοινού να μην επιτρέπει στην πλοκή να κυλίσει με τους δικούς της ρυθμούς, και το έργο να περιορίζεται στην ανάκριση των πέντε υπόπτων, χωρίς άλλη ιδιαίτερη πλοκή, ωστόσο δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Είναι μία ευχάριστη, ανάλαφρη και ανανεωτική παράσταση που θα πρότεινα σε φίλους να τη δουν!
στο Thission Lofts, Γκάζι
Μία παράσταση διαφορετική από τις άλλες.
Το κοινό βοηθά ενεργά τον αστυνομικό επιθεωρητή να εξιχνιάσει την απόπειρα δολοφονίας ενός διάσημου ζωγράφου. Πέντε βασικοί ύποπτοι ανακρίνονται, αναπαριστώντας παράλληλα σκηνές από τη ζωή τους με το θύμα. Το κοινό περιφέρεται στο χώρο του εγκλήματος, στο διαμέρισμα του ζωγράφου και το σπίτι της κόρης του, συλλέγοντας στοιχεία που θα αναδείξουν τον ένοχο. Στο τέλος καλείται να αποδώσει δικαιοσύνη, σε ένα ανατρεπτικό φινάλε.
Η περιφορά στους διάφορους χώρους είναι πρωτότυπη και ξαφνιάζει ευχάριστα. Η ηθοποιία είναι πειστική. Ίσως αυτή η περιφορά και η συχνή μεσολάβηση του κοινού να μην επιτρέπει στην πλοκή να κυλίσει με τους δικούς της ρυθμούς, και το έργο να περιορίζεται στην ανάκριση των πέντε υπόπτων, χωρίς άλλη ιδιαίτερη πλοκή, ωστόσο δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Είναι μία ευχάριστη, ανάλαφρη και ανανεωτική παράσταση που θα πρότεινα σε φίλους να τη δουν!
----------------------------------------------------------------------------------------
Έγκλημα στα παρασκήνια
Διασκευή στο βιβλίο του Γ. Μαρή
στο Από Μηχανής Θέατρο, Μεταξουργείο
Διασκευή στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γίαννη Μαρή.
Ο αστυνόμος Μπέκας αναλαμβάνει να ξεδιαλύνει κάτω από ποιες συνθήκες πέθανε μία σταρ τραγουδίστρια. Μπαίνει στο χώρο της νύχτας, στον σκοτεινό και σιωπηλό κόσμο των ανθρώπων του θεάματος.
Η σκηνοθετική προσσέγγιση πρωτοτυπεί, με τους ηθοποιούς να είναι όλοι παρόντες επί σκηνής καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Τα ίδια άτομα υποδύονται διαφορετικούς ρόλους και συμμετέχουν τόσο στο να υποδύονται χαρακτήρες όσο και να αφηγούνται την εξέλιξη της πλοκής, μερικές φορές διαβάζοντας το κείμενο από το βιβλίο επί σκηνής!
Ωστόσο όλη αυτή η πολυκοσμία αποσπά την προσοχή του θεατή, πόσο μάλλον σε ένα αστυνομικό έργο που ζητά τη σιωπή και την ενδοσκόπηση.
Φοβάμαι ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν καλύπτουν αυτά τα κενά. Ο αστυνόμος Μπέκας στέκεται πολύ καλά σκηνικά, ωστόσο δεν κάνει κάτι με το ρόλο που του έχει δωθεί.
Το βασικό ωστόσο μειονέκτημα, που αναδεικνύει και όλα τα άλλα, είναι η αδυναμία του κειμένου. Αν το διανοητικό παιχνίδι ήταν πιο έντονο, τότε και η πλοκή και ο χρόνος θα κυλούσε πιο ευχάριστα. Η πλοκή είναι αδύναμη και δεν σε κρατάει μέχρι το τέλος.
Ο χώρος του θεάτρου είναι ωστόσο πολύ όμορφος, και η εξυπηρέτηση πολύ καλή!
3/5
Έγκλημα στα παρασκήνια
στο Από Μηχανής Θέατρο, Μεταξουργείο
Διασκευή στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γίαννη Μαρή.
Ο αστυνόμος Μπέκας αναλαμβάνει να ξεδιαλύνει κάτω από ποιες συνθήκες πέθανε μία σταρ τραγουδίστρια. Μπαίνει στο χώρο της νύχτας, στον σκοτεινό και σιωπηλό κόσμο των ανθρώπων του θεάματος.
Η σκηνοθετική προσσέγγιση πρωτοτυπεί, με τους ηθοποιούς να είναι όλοι παρόντες επί σκηνής καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Τα ίδια άτομα υποδύονται διαφορετικούς ρόλους και συμμετέχουν τόσο στο να υποδύονται χαρακτήρες όσο και να αφηγούνται την εξέλιξη της πλοκής, μερικές φορές διαβάζοντας το κείμενο από το βιβλίο επί σκηνής!
Ωστόσο όλη αυτή η πολυκοσμία αποσπά την προσοχή του θεατή, πόσο μάλλον σε ένα αστυνομικό έργο που ζητά τη σιωπή και την ενδοσκόπηση.
Φοβάμαι ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν καλύπτουν αυτά τα κενά. Ο αστυνόμος Μπέκας στέκεται πολύ καλά σκηνικά, ωστόσο δεν κάνει κάτι με το ρόλο που του έχει δωθεί.
Το βασικό ωστόσο μειονέκτημα, που αναδεικνύει και όλα τα άλλα, είναι η αδυναμία του κειμένου. Αν το διανοητικό παιχνίδι ήταν πιο έντονο, τότε και η πλοκή και ο χρόνος θα κυλούσε πιο ευχάριστα. Η πλοκή είναι αδύναμη και δεν σε κρατάει μέχρι το τέλος.
Ο χώρος του θεάτρου είναι ωστόσο πολύ όμορφος, και η εξυπηρέτηση πολύ καλή!
3/5
----------------------------------------------------------------------------------------
Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην
(Visiting Mr Green του Jeff Baron, ΗΠΑ 1996)
Κοινωνικό έργο
Σκηνοθεσία - Πρωταγωνιστικός ρόλος: Γ. Μιχαλακόπουλος
στο Θεατρο Άνεσις, Λ. Κηφισίας 14
Ο ηλικιωμένος κος Γκρην ζει μία μοναχική ζωή στη Νεα Υόρκη μετά το χαμό της συζύγου του.
Ο νεαρός Ρος Γκάρντινερ έρχεται να αναστατώσει τη ζωή του, όταν λόγω ενός τροχαίου στο οποίο εμπλέκονται, αναγκάζεται να επισκέπτεται τον κο Γκρην κάθε Πέμπτη.
Ο ιδιότροπος κος Γκρην δύσκολα αποδέχεται τον νεαρό επιχειρηματία, ωστόσο ο δεύτερος επιμένει και σιγά-σιγά μπαίνει στον κόσμο του ηλικιωμένου.
Μέσα από την ανθρώπινη, ενίοτε σκληρή και δύσκολή μα τρυφερή επαφή τους παλιά και νέα τραύματα έρχονται στην επιφάνεια. Θέματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες και τις οικογενειακές σχέσεις, με την αποδοχή της διαφορετικότητας, τις διαφορετικές εμπειρίες και τους προβληματισμούς κάθε γενιάς και τις διαφορετικές οπτικές σε ένα κόσμο που αλλάζει γρήγορα και που όμως μένει ο ίδιος στην ανάγκη του ανθρώπου για ανθρώπινη επαφή και αποδοχή.
Δεν έχω λόγια να εκφράσω το θαυμασμό μου για την ηθοποιία του Γ. Μιχαλακόπουλου. Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω από κοντά. Είναι καταπληκτικό το ότι δεν ξεχωρίζεις τον ηθοποιό από τον ρόλο που υποδύεται. Και ο συμπρωταγωνιστής Τ. Ιορδανίδης στέκεται επάξια δίπλα του, έπειτα από μία λίγο άτσαλη εισαγωγή.
Το σύνολο της παράστασης δένει πολύ καλά, η μουσική είναι εξαιρετική, το κείμενο πολύ καλό, συνδυάζοντας έξυπνες στιγμές χιούμορ με πιο δραματικές. Και το θέατρο έχει μία ζεστή ατμόσφαιρα που δεν τη συναντάς συχνά.
5/5
(Visiting Mr Green του Jeff Baron, ΗΠΑ 1996)
Κοινωνικό έργο
Σκηνοθεσία - Πρωταγωνιστικός ρόλος: Γ. Μιχαλακόπουλος
στο Θεατρο Άνεσις, Λ. Κηφισίας 14
Ο ηλικιωμένος κος Γκρην ζει μία μοναχική ζωή στη Νεα Υόρκη μετά το χαμό της συζύγου του.
Ο νεαρός Ρος Γκάρντινερ έρχεται να αναστατώσει τη ζωή του, όταν λόγω ενός τροχαίου στο οποίο εμπλέκονται, αναγκάζεται να επισκέπτεται τον κο Γκρην κάθε Πέμπτη.
Ο ιδιότροπος κος Γκρην δύσκολα αποδέχεται τον νεαρό επιχειρηματία, ωστόσο ο δεύτερος επιμένει και σιγά-σιγά μπαίνει στον κόσμο του ηλικιωμένου.
Μέσα από την ανθρώπινη, ενίοτε σκληρή και δύσκολή μα τρυφερή επαφή τους παλιά και νέα τραύματα έρχονται στην επιφάνεια. Θέματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες και τις οικογενειακές σχέσεις, με την αποδοχή της διαφορετικότητας, τις διαφορετικές εμπειρίες και τους προβληματισμούς κάθε γενιάς και τις διαφορετικές οπτικές σε ένα κόσμο που αλλάζει γρήγορα και που όμως μένει ο ίδιος στην ανάγκη του ανθρώπου για ανθρώπινη επαφή και αποδοχή.
Δεν έχω λόγια να εκφράσω το θαυμασμό μου για την ηθοποιία του Γ. Μιχαλακόπουλου. Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω από κοντά. Είναι καταπληκτικό το ότι δεν ξεχωρίζεις τον ηθοποιό από τον ρόλο που υποδύεται. Και ο συμπρωταγωνιστής Τ. Ιορδανίδης στέκεται επάξια δίπλα του, έπειτα από μία λίγο άτσαλη εισαγωγή.
Το σύνολο της παράστασης δένει πολύ καλά, η μουσική είναι εξαιρετική, το κείμενο πολύ καλό, συνδυάζοντας έξυπνες στιγμές χιούμορ με πιο δραματικές. Και το θέατρο έχει μία ζεστή ατμόσφαιρα που δεν τη συναντάς συχνά.
5/5
Subscribe to:
Posts (Atom)
