Πεζοπορία στο ύψωμα Γαλατσίδεζα.
Ανάβαση 700 μέτρων. Ο βαθμός δυσκολίας δεν ήταν απαγορευτικός, μα ούτε και εύκολος.
Ερείπια αρχαίων οχυρώσεων στην κορυφή.
Ίσως η πιό όμορφη διαδρομή που έχω κάνει σε μονοήμερη απόσταση από την Αθήνα.
«Πιστεύω ότι αυτή η συμπεριφορά των Μασσαλιωτών [αυτοκτονία από κώνειο] δεν προήλθε από τη Γαλατία, αλλά από την Ελλάδα, γιατί την είδα και στο νησί της Κέας όταν μπήκα στην πόλη Ιουλίδα στο δρόμο μου προς την Ασία με τον Σέξτο Πομπηίο.
Διότι συνέβη τότε μια κυρία της πιό υψηλής τάξης εκεί, αλλά σε πολύ μεγάλη ηλικία, αφού εξήγησε στους συμπολίτες της γιατί έπρεπε να φύγει από τη ζωή, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της με δηλητήριο.
Ούτε ο ίδιος ο Σέξτος Πομπηίος μπόρεσε να την αποτρέψει, άριστα προικισμένος όπως ήταν με την αρετή της καλής φύσης όπως και με όλες τις άλλες ευγενείς ιδιότητες. Την επισκέφτηκε λοιπόν και με άπταιστο λόγο, που έβγαινε από τα χείλη του σαν από κάποια πλούσια βρύση ευγλωττίας, προσπάθησε επί μακρόν αλλά μάταια να την αποτρέψει από το σχέδιο της.
Πρώτη εκδρομή στην Κέα και συναπάντημα με καλή παρέα.
Μετάβαση στη νότια Κέα, μέχρι το σημείο όπου το μονοπάτι εκκινά.
Η Καρθαία ήταν μία από τις 4 πόλεις-κράτη του νησιού κατά την αρχαιότητα. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι παραθαλάσσιος, προσβάσιμος μόνο μέσω του μονοπατιού ή διά θαλάσσης. Το περιβάλλον γύρω του είναι αδιατάρακτο και πανέμορφο!
Η νότια Εύβοια, ένας τόπος τόσο κοντά μα και τόσο μακριά.
Από τη Ραφήνα στο Μαρμάρι, και από εκεί στην Κάρυστο.
Στο αρχαιολογικό Μουσείο της Καρύστου και το ενετικό παραθαλάσσιο φρούριο, και από εκεί περπατώντας ως το μεσαιωνικό Κοκκινόκαστρο.
Στους πρόποδες του υφώματος που φιλοξενεί το κάστρο, το χωριό Μύλοι με τα τρεχούμενα νερά και τα πλατάνια.
Από εκεί η πεζοπορία συνεχίστηκε στους πρόποδες του βουνού, ως το λατομείο.
Η Καρυστία είναι ένα μεγάλο, υπαίθριο λατομείο. Το καρυστινό μάρμαρο εξήχθη κατά κύριο λόγο κατά την ρωμαιοκρατία και κόσμησε πολλά σπουδαία κτίρια της εποχής.
Στην τοποθεσία αυτή υπάρχουν τεράστιοι κίονες, χοντροδουλεμένοι, και αφημένοι επιτόπου. Είναι απορίας άξιο πώς αυτοί οι τόσο ογκώδεις κίονες κατέβηκαν από το βουνό και φορτώθηκαν στα πλοία.
Η επιστροφή τραγικωμική. Με έπιασε η βροχή ενώ ήμουν με τη μοτοσυκλέτα. Έχασα το πλοίο της επιστροφής από το Μαρμάρι για μερικά δευτερόλεπτα, και αναγκάστηκα να μεταβώ μέσα στη βροχή στο επόμενο λιμάνι, στα Στύρα. Εκεί πρόλαβα το τελευταίο δρομολόγιο για την Αττική για μερικά δευτερόλεπτα!
Ο μεσαιωνικός οικισμός της Περαχώρας είναι μία καστροπολιτεία στην ενδοχώρα της Αίγινας, όπου οι κάτοικοι του νησιού εγκαταστάθηκαν κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ., για να γλυτώσουν από τις πειρατικές επιδρομές.
Η θέση του οικισμού παρέχει εξαιρετική εποπτεία στον Σαρωνικό κόλπο, χωρίς ωστόσο ο ίδιος ο οικισμός να γινόταν αντιληπτός από τη θάλασσα και τους πειρατές.
Στην πορεία της ιστορίας του γνώρισε την κυριαρχία Βυζαντινών, Λατίνων, Ενετών, Οθωμανών και πειρατών, και κάποια τραγικά γεγονότα τον σημάδεψαν, όπως οι πολιορκίες από τον Μπαρμπαρόσσα και τον Μοροσίνι, οι οποίοι τον άλωσαν και αιχμαλώτισαν τους κατοίκους του.
Ο λόφος εγκαταλήφθηκε από τους Αιγινήτες στις αρχές του 20ου αιώνα, οπότε με τη μείωση της πειρατικής δραστηριότητας, η πρωτεύουσα του νησιού μεταφέρθηκε στα παράλια.
Σήμερα στην Παλαιοχώρα διασώζονται αρκετές από τις εκκλησίες του οικισμού, με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και ένα σύμπλεγμα αρχαίων, βυζαντινών και ενετικών στοιχείων.
Από τον κεντρικό δρόμο εκκινεί κυκλικό μονοπάτι που φτάνει ως την κορυφή του λόφου, περνώντας από τις περισσότερες εκκλησίες. Περίπου μία ώρα χαλαρού περπατήματος αρκεί για να περιδιαβείς τον χώρο.
Η Περαχώρα στέκεται σήμερα μοναχική και ερηπωμένη, προσφέρει ωστόσο στον επισκέπτη ένα μοναδικό παράθυρο σε μία άλλη εποχή.
Περιγραφή των μνημείων: https://topostext.org/place/378235UPal
