Το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού

Πρώτο θαλάσσιο μπάνιο για φέτος.

Επιστροφή σε γνώριμα μέρη, στα Λεγραινά.

Ακολουθώντας τον παράκτιο δρόμο που διατρέχει την Αττική από την Αθήνα ως το Σούνιο, και λίγο πριν φτάσεις στον αρχαιολογικό χώρο, βρίσκεται η παραλία των Λεγραινών. 

Για την ακρίβεια δεν είναι μία παραλία, αλλά μία σειρά από κόλπους. Ο πιό μεγάλος κόλπος είναι εκείνος που εκτείνεται μπροστά από τον υγρότοπο (για την περιβαλλοντική και ιστορική σημασία του χώρου θα χρειαστεί μία άλλη ανάρτηση). Από εκεί μπορείς να επισκεπτείς - μόνο με τα πόδια ή σκάφος - τρεις πιό μικρούς κόλπους. 

Τα Λεγραινά είναι ίσως η μόνη αμμώδης παραλία στη Αττική, όπου μπορείς να καθίσεις με άνεση ακόμα και μία Κυριακή του καλοκαιριού, όταν σε όλες τις υπόλοιπες ακτές επικρατεί πολυκοσμία.

Είναι επίσης ανοργάνωτη, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυνατή μουσική, ενώ και ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος που συνεχίζει ως το Σούνιο δεν είναι ορατός, και τα οχήματα που κοινούνται σε αυτόν δεν ακούγονται. Όλα αυτά συνθέτουν ένα τοπίο που αποτελεί την εξαίρεση παρά τον κανόνα στην Αττική.

Τα τελευταία χρόνια κάθομαι για μπάνιο στην πιό μεγάλη σε έκταση παραλία, καθώς η τέντα που έχω χρειάζεται αρκετό χώρο για να ανοίξει. Η ακτή έχει παντού άμμο, μα η θάλασσα έχει άμμο στο ένα τμήμα, ενώ είναι πετρώδης - αρχικά μόνο - στο άλλο τμήμα, προς την Αθήνα.

 Στο πρώτο τμήμα κάθονται συνήθως οικογένειες. Το άλλο τμήμα - εκεί όπου αράζω - είναι σχεδόν ερημικό.

Σήμερα ωστόσο έτυχε να πάω νωρίς για μπάνιο. Όταν έφτασα στην παραλία, ο κόσμος ήταν λιγοστός. Μετά από λίγο, ωστόσο, περιτριγυρίστηκα από οικογένειες με μικρά παιδιά.  

Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά, μα και όποτε τυχαίνει να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο στην παραλία, είναι ότι, θέλοντας και μη, γίνομαι παρατηρητής συμπεριφορών των ανθρώπων, ένα δείγμα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα.

Συναντάς πολλούς τύπους ανθρώπων και σχέσεων' νεαρά ζευγάρια, μοναχικούς τύπους, οικογένειες με μικρά και μεγάλα παιδιά ή/ και με κατοικίδια, οικογένειες μεταναστών, ξένους τουρίστες, σόγια ολόκληρα. Άτομα που αράζουν στον ήλιο, οικογένειες που στριμώχνονται κάτω από μία μικρή ομπρέλα, παρέες που στήνουν ένα μικρό καταυλισμό. Γονείς που 'κοντράρονται' μεταξύ τους και τους αντιλαμβάνονται όλοι οι γύρω τους. Οι τελευταίοι συνήθως συνοδεύονται από μικρά παιδιά.

Δεν έβγαλα φωτογραφίες, ωστόσο έκανα μία ηχητική καταγραφή του κύματος στην παραλία εδώ:

Αν και φόρεσα το αντιανεμικό στον καταγραφέα, ο άνεμος 'πέρασε' και αποτυπώθηκε στην εγγραφή. Γιατί άραγε;

Εν αναμονή της αδιάβροχης θήκης του κινητού μου, που θα μού επιτρέψει να τραβήξω video και φωτογραφίες από το βυθό...